Fjölnir - 01.01.1847, Síða 33

33
beri, lieri
bieikar kjúkur
Hreibars í haug
að híifði niínu —
og {>arf ekki að brjóta tóman haug” sagði myndin; ”en
gjarna vildi jeg vera heim borinn. Nú gjör fyrir mín orð,
og bið f)á hina ungu menn, að þeir Iáti kyrrt um sinn,
en rjúfi þá hauginn, er þeir hafa fundið mig áður; mun
þeim vænna til hamingju, að bera bein mín til moldar,
enn lirjóta nú híbýli mín með ránshug, og fíkjast þar til
fjár, sem ekki er”. ”j?etta dreymdi mig” sagði prestur ”og
vildi jeg þið Ijetuð nú að orðum mínum, og hættuð þar
sem komiö er, en segöuð ekki öðrum frá viðtali okkar
fyrst um sinn; því mjer kunna að verða lagðar misjafnt
út tillögur mínar; skuluð þið mega biðja mig bónar aptur
á móti einhvern tíma, þegar ykkur lízt”. Við bræður vissum
ekki, hvað við áttum að hugsa um sögu prestsins, en
Ijetum sanit að orðum hans; mokuðum við þá moldinni
ofan í gröfina, og var það ekki langrar sfundar verk.
Prestur þakkaði okkur auðsveipnina og fór nú aptur heim
til sín; við fórum líka heim, og sögðumst hafa hætt, af
því við heföum komiö ofan á grjót ogmöl; en aörir sögðu,
við hefðum hlaupið burtu, af því okkur hefði sýnztbærinn
vera að brenna. Nú leið og beiö — presturinn fór / burt á
anriað brauð, bróðir minn varð úti, faðir niinn sálaðist,
og jeg var orðinn bóndi á Knappstöðum. Einu sinni í
sumar var jeg að vitja um silunganet í ánni, skammt
fyrir neðan Hreiðarshól. Straumurinn hafði borið það upp
undir bakkann og fest það um hnaus. Jeg reyndi að kraka
netið upp með stöng, og gekk það ekki greitt; því eitt-
hvað þungt var í því, og hjelt jeg fyrst það væri hnaus
eða steinn; en þegar það kom upp, sá jeg, að þetta var
beinabaggi, vandlega reyrður með snæri, og var svo fúið,
3