Fjölnir - 01.01.1847, Síða 45

MARÍUBARNIÐ ‘).
(Úr þjúðversku).
Einu sinni var fátækur kolamaöur. Hann l)jó út viö skóg
og átti sjer konu og eitt barn; [)að var þrevetur stúlka.
Jíau áttu svo l)ágt, aö [>au böfðu ekki málungi matar,
og vissu ekki, hvað [)au áttu að gefa barninu. jíá gekk
kolamaðurinn út á skóg til vinnu sinnar, áhyggjufullur í
huga. En meöan hann var að kurla, sá hann konu mikla
og fagra standa fyrir sjer; hun hafði á höföi sjer skínandi
sfjörnuhring og mælti svo til hans: ”Jeg er María mey,
móðir guðs-sonar; [)ú ert fátækur og hjálparþurfi; færðu
mjer dóttur [)ína; jeg ætla að taka hana með mjer, og
vera hcnni í móður stað og annast hana”. Kolamaðurinn
sótti barnið heim og fjekk þaö í hendur Maríu mey; en
hún tók við [>ví og fór með það upp til himna. $ar
átti barnið gott og borðaöi sætabrauð og drakk nýmjólk
og var í gulllegum klæðum og Ijek sjer við englana.
Jáegar það var orðið fjórtán vetra gamalt, kallaöi María
mey einu sinni á það og sagði: ”Barnið gott! jeg á langa
för fvrir höndum. Geymdu þessa lykla — freir ganga að
þrettán sölum himnaríkis; þú mátt Ijúka tólf af þeim upp,
og horfa á þeirra fegurð og dýrð, en þrettándu dyrnar,
sem litli lykillinn gengur að, eru þjer bannaðar, og var-
astu að Ijúka þeim upp, eða það verður þjer til óhamingju”.
J) Sama sagan stendur lcngri í Nýársgjöf handa börnum, frá
Jöhanni Halldórssyni, 1841, á 44. bls.