Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 57

57
kiilla, kolmúrau5a og skörðólta, og gotl ef ckki rifua, og
|iaö var sama skelirr, sem árinu á5ur haf'ói legiö í sól-
skininu franimi í varpa, og ætlaft sjer aö eiga fifilinn , og
lariö í heyið. , ”Fegin verð jeg” sagði skelin, ”aö einhver
kemur hjer, sem talandi er við. Komiö {ijer sælir!”
sagði hún, og virti legginn fyrir sjer; ”jeg er í rauninni
úr sjó og rekin á fjöru og hef verið forlrömuö; kaup-
inaðurinu hefur funilið mig sjálfur og liorðaö úr mjer
íiskiun, og jeg hef koniið á meir enn einn postulins-disk;
nú er það ekki á nijer að sjá; jeg var rjett koniin að
{>ví að eigiiast fífil; en svo var slegiö túnið, og jeg lenti
í heyinu, og svo í moöinu og fjóshaugnuni, og var horin
á völl og borin af aptur, {legar hreinsað var; {iað er löng
liið, eiris og {ijer skiljið, fyrir unga stúlku”. En leggurinu
svaraði engu; hann var að hugsa um unnustu sína, sem
verið hafði; og eptir {>ví, sem haun heyrði skeliua tala
leugur, sá hann allt af betur og betur, að fietta væri
sania skelin og sje nú Jiar komin. J)á kom vinnukonau
að kasta úr sorptrogi. ”Hjer er {>á leggurinn niinn” sagði
hún, og svo tók hún hann upp og bar hann inn í hæ;
og hann var allur þveginn og þótti fallegur enn, og varð
aptur firáðarleggur og var geynulur lengi, og liólan sat
allt af í endanuiu á honum, sem drengurinn haf i rekið í;
en skeljarinnar er ekki getið, og leggurinn nefndi hana
aldrei á nafn. Astin fyrnist, þegar unnustan hefur farið í
nioðið og fjóshauginn, og verið borin á völl; maður fiekkir
hana ekki ajitur, þegar inaður rekst á hana í sorpinu.