Ný félagsrit - 01.01.1853, Blaðsíða 27

UM GODORD,
27
menn nú eru farnir aí) snúa huga sínum svo mjög ab
þessum stöbvum forfebra vorra, ab rifja nú um stund
upp fyrir almenníngi allar þær endurminningar um sann-
arlegt frelsi og manndóm, sem vib þær eru bundnar, og
reyna ab skýra lítiS eitt frá þjúbarhag þeim og kríngum-
stæbum, sem komu því til leibar ab búbarveggir þessir
voru nokkurn tíma reistir vib Öxará.
Suinum kann nú reyndar ab þykja þab úskyldur frúbleikur,
ab taka nokkurt tillit til fornaldarinnar í því, sem nú þarf
ab gera, og því oþarft, ab rifja nokkub upp um hana;
en vbr höldum þú enn, sem fyrr, aö þeim skjátlist í þessu.
þab, sem ver hvetjum menn til ab gefa gaum aö af
hinu forna, er ekki annab enn einmibt þab, sem, þegar rétt
er álitib, aldrei fyrnist, þú þab kunni ab gleymast um stund,
en altaf og á öllum öldum verbur sambobib fullvebja og
skynsömum mönnum: viljinn til ab rába sjálfur sem mestu
um egin hag sinn, og vitib til ab baga ser sem bezt eptir
kríngumstæbunum. Stjúrn íslands var í fornöld svo ein-
föld og svo sambobin öllu ástandi landsins og fúlksins,
sem von var, þar sem hún ei var runnin af nokkuri
annari rút, ne hafbi myndast meb tilliti til nokkurs annars
enn þess, sem almenníngi þútti ser haganlegast og bezt,
og þab voru því engin undur þú hún yrbi affaradrjúg
bæbi fyrir land og lýb. Nú um stundir er abferbin allt
önnur, hvab sjálfri landstjúrninni vibvíkur, sem, einsog
alkunnugt er, ekki lengur er í höndum landsmanna sjálfra,
en því meiri flnnst oss líka einmibt ástæban fyrir þá til
þess ab nota sbr þab Iitla frelsi, sem þeim hefur verib
leift, og bera sig ab koma öllu því, sem þeir enn mega
frjálslega rába yfir, í þab lag, sem þeim sjálfum þykir
landinu og fúlkinu sambobnast. Amúti spökum og frib-
sömum samtökum í hérubum hefir stjúrnin ckkert, þú þau