Ný félagsrit - 01.01.1853, Blaðsíða 71

t
LM GODORD.
71
formnenn , ab upphaflega heffci verib óskapnabur, er ]ieir
köllubu Ginnúngagap; en ]>ó var þar lireint og ágætt
frumefni, er ]>eir köllubu ó b og hbldu ab hrimkuldastrau-
inarnir ab norban, eba elivogar, og hitinn ab sunnan
heffei vakib. þar varö síban vanaheiinur, og voru vanir
sjáltir kallabir ginnúngar, en því bríxlabi Loki Nirbi um,
aí> hýtnismeyjar hefbi farib illa meb hann i'yrir öndverbu,
ab óböl hans lágu einsog daub og grafkyr fyrir, er hinn
ásborni andi kom ab norban og vakti þar líf. Eru því
og vanir æfinlega mjög kvennlegir í mótsrtníngu vib
karlmennsku ása, og frá þeim heldu formnenn jafnvel ab
allt kvennlegt ebli væri komib; þab var hreinna og nær
hinni lielgu uppsprettu alls góbs, en líka aflminna og ei
eins einhlýtt, bæbi æbra og óæbra karlmannlegu ebli.
Sybzt í vanaheimi var Urbarbrunnr, uppspretta allrar
tilveru, og ]>aban komu hinir hreinustu fuglar, svanirnir,
er Njörbr átti, „mannaþengill hinn ineinsvani“; þaban
tröllkvenna eba jötna; þeir trúbu sannlega ab svo væri, og
lítur trú þessi aptur til þeirra tíma, þegar allt enn vor óskap-
nabur og hrím, en andinn, þá sannkallabur jötnavindnr, var ab
brjótast fram úr norbri, eba, einsog svo fallega segir í biblíunni,
til þeirra tíma, þegar andi gubs sveimabi yfir vötnunum. ábur
enn honum var blásib í brjóst nokkurri mannskepnu. Óbinn er
kallabur Vibrir og Róbi og og Fjallgeigubr og mörgum
öbrum vindanöfnum er hann kenndur einsog jiitnar; en bann
gaf mönnum, ab trú fornmanna, önd, og verbur þab þá ei
síbur merkilegt, ab örninn, sem æfinlega er eignabur ásum
eba jötnum — í þeim ham fiugu þeir æ — heitir líka aud-
hrímuir, þ. e. andi eba vindur, oinsog enn er algengt ab kalla
arnfleygan hug. En þó er þab, ef til vill, ei hvab minnst
eptirtektaverbt, ab rótin í örn og ari er hin sama sem í
arn eba arin, þ. e. grjót, og vib þab kenndu menn enn, sem
von var, jötna; her fer allt svo saman, bæbi mál og forn trú,
ab menn mega furba sig á.