Ný félagsrit - 01.01.1853, Blaðsíða 39

L'M GODORD.
39
vottur um virðíngu manna fyrir ættíngjum og nibjum
Ingólfs, en sannar eins líka liitt, aí) þíngvöllur lá í landi
í heii&ni hafl hugsaí) sér nokku?) annaí) meí) þessum vættum,
enn sanna andlega gufri, frumverur þær, er „ár alda‘* áttu í
strí?)i, en sífcan stjórnuí)u heiminum í sameiníngu. A'b ímyuda
sér aí) vanir og æsir hafl nokkurn tíma veri<6 * jari&neskar
þjóí)ir, sem hafl átt í reglulegum bardögum, en síí)an sættst,
og trú fornmanna sé eiginlega ei annaí) enn blendíngur af átrú-
naí)i beggja þessara þjúíia, er eins fráleitt eius og ef menu nú
vildu segja, at) álfar þeir og huldufólk, sem margir enn trúa
á á Islandi og sem í rauu og veru ekki eru annaí), enu hinir
sömu álfar, sem fornmenu trúí)u á i heií)ni og álitu me«bal-
göngumenn milli goí)a og manna eí)a „ármenn44 goí)anna á
jörí)u, einkum vana — gofcin gáfu hinum fagra Frey hina
fögru álfheima í tannfé — ef menn nú vildu segja, aí) þessir
álfar og huldufólk væri eiginlega ei annaí) enn alkend þjóí),
einhverstabar sunnan til á Rússlandi eíia í Asíu. I eií)staf þeiin,
sem vér tilfærí)um, er Freyr og Njörfcr nefndur af vönum,
og svo er æflnlega, en um æsi, sem æfcri voru, er aWns
sagt almennt ás s hinn almáttki, og stendur þá á sama hvort
heldur er meintur þór eiba Oí)inn efta Týr o. s frv., því hér var
aí)eins um aí) gera aí) nefna áskynjaí)an guí) vií) hliíiina á vana-
goounum; en þó er sjálfsagt a?) menn æflnlega helzt hafa litií)
til Óí)ins sjálfs sem hins æí)sta. Sanna þetta og beinlínis
margar fornvísur, og einkum vísa sú, er Egill Skallagrímsson
kvaí) um Eirík blóí)öx eptir þrætu þeirra á Gulaþíngi; þar
segir svo:
Svo skyli go?) gjalda,
gram reki bönd af löndum,
reifcr sé rögn ok Ó?)inn,
rán míns fjár hánum! f
fólkmýgi lát flýja
Freyr ok Njörfcr af jörí)u,
leií)ist lofí)astrí%i
landáss, þann er vé grandarl
Hér er svosnildarlega og reglulega orí)a?) i báftum vísuhelmíngum, a?)
í hinum fyrra eru fyrst nefnd goí) og bönd, þ.e. goí)in öll