Ný félagsrit - 01.01.1853, Blaðsíða 78

78
liM GODORD.
ab berjasi víb Loka um brísíngamen Freyju, og nábi
því |x5 jafnan, unz þeir loksins féllu hvor fyrir öbrum
í ragnarökkri; samsvarar hann næstum því ab öllu hinum
góba Hermes hjá Grikkjum (E(»^tía<; er fylgdi
daubum vofum ylir heljarána. einsog Heimdallr sat vib
Gjöll og Obinn var líka kallabur „draugadrottinnu*). Af
*) Engin forntrú heibinna manna er fegurri né djupsærri, enn
norræn trú á Heimdalli og sögurnar um hann. ]>ess er ábur getib
ab vönum var kennd öll fegurb, gull og gersemar, og einkum
Freyju, óbsmey; en ei var þeim síbur kennt allt fagurt skin f
náttiirunni: regriboga, kvöld- og morgnnroba, norburljósum, sem
„braga“ um himininu, o. s. frv. — öllu þessu héldu menn ab
hin blíbu óbgob rébu og köllubu því rneb ymsum nöfnum eptir
þeim. Sézt hér einkum samband Heimdallar vib vani, því
hann sat alltaf „aurgu baki1', driflnn döggu, vib Rifröst, sem
fornmenn héldu ab lægi meb öllum sjóndeildarbaugnum, yflr
Ojöll, og sæist stundum lítib til, er menn sæi regnboga f
ymsum áttum. Leib daubra manna lá vestur yflr Gjöll, vestur
lengra enn augab eigir, hvort sem þeir skyldu til valhallar á
himnum, eba hinnar nebri heljar, undir jörbu — „skal ek for
vestan vindhjálms brúar“ sagbi Helgi Hundíngsbani daubur;
en þar sat Heimdallr, sverbás Iníti, „sunna hvar s\efns of
leitar, dagr deyr, en drottnar nótt“, sem Bjarni kvab, og því
var honum líka kendur kvöldrobin, sem menn þó líka héldn
væri sýnilegur vottur um sónardreyra (honum var Heimd.
aukinn), og einkum endurskin af brísíngameni Freyju. }>vf var
og hann, „reinvari goba,“ alltaf ab berjast urn þab vib
Loka, er vildi stela því til undirdjúpa, „at síngasteini,“ þ. e.
„úrsvölum unnarsteini,“ og hafbi upp mcb sér aptur til Freyju, ei
fyrsta dagsbrún sást íaustri; ogþ\ívarhonum enn, hinum „árgjalla'
gubi helgabur morgunrobinn og sú kyrb er aptni og árdag
fylgir. Hann hét „Vindhlér4, sá sem lægir vind, og hann
mátti líka heita „Blær“, þvf menn héldu hann rébi útrænunni,
aptangolu og morgunblæ; fribarbogi hét regnboginn líka í
heibni. Hann var hvftastr ása („hlýti ek fyrir hvítan
hornstraums dögurb naumu“, sagbi Sighvatr skáld, og dags-
brún heitir á fr. aube, á it. alba og albore, á sp. alba