Ný félagsrit - 01.01.1853, Blaðsíða 127
UM GODORD.
127
Ab öbru leiti er hugmyndin auSsjáanlega í upphafi runnin
af sömu röt, þ<5 lmn hafi síban breyzt á ymsa vegu af
ástæöum, sem nú ei æfinlega er hægt aÖ segja hverjar
voru, en svo rútgrúin hefir hugmyndin um uppruna jarla-
kynsins, er vér hér a&eins ætlum ab tala um, verib hjá
norrænu fúlki, aí> henni breg&ur fyrir vib hvert tækifæri,
sem nokkurt tilefni er til þess, bæbi í skáldskap og lögum.
Menn munu hafa tekib eptir því, ab þab, sem í Rígs-
málum einkum abskilur jarlinn frá forfebrum hinna
kynslúbanna, er þab, ab Heimdallr viburkennir hann
einan ab vera son sinn, og verbur hann á þann hátt
hinn einasti, sem meb réttu má heita gobborinn, og
er þab nú kunnugra, enn frá þurfi ab segja, ab allir kon-
úngar eru í skáldskap kallabir mæríngjar, öblíngar,
döglíngar, bragníngar o. s. frv. einmibt meb tilliti
til hinnar gobkynjubu ættar sinnar, og, livab lögunum
vibvíkur, þá höfum vér ábur getib þess, ab enginn þútti í
fornöld réttur konúngur nema hann meb einhverju múti
gæti talib ætt sína til gobkonúnganna. í Helgakvibu
Hundíngsbana segir um Helga nýfæddan: „drútt þútti sá
döglíngr vera, kvábu meb gumnum gobár*) kominn,“
*) I handritÍQU stendur, sein kunnugt er, ekki nema „— gumnum
... ár koininn“, svo aí) einu atkvæí)i verí)ur aí) vera gleymt
út af vangá, en höfufcstafurinn í fyrra vísuor<bi sýnir aí) þaí)
ver?)ur aí) hafa byrjaí) meí) g, svo aí) um fátt er aí) villast. Dr.
Schevíng stakk því uppá aí) lesa ,,gdí) ár“ og er sú getgáta
tekin npp í ö!lum útgáfum, en höfundur hennar hefir síí)an
sjálfur sagt mér aí) sér líkafci hún þó ei, og vona eg því aí)
menn muni ei áiíta þá getgátu, sera hér er stúngií) uppá,
a<beins sem ohæfilega tilraun til aí) leiT)rétta þann mann, sera
öllum ber saraan ura aí) nú sé hverjura manni fróí)ari í fornu
norrænu raáli og fræí)ura. AÍ) lesa ,,gobár‘' (got)a sendibot)i,
goí)a ættíngi) liggur svo nærri og svarar svo vel til annars í