Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Blaðsíða 23

23
]>ctta ár allví&a íjór&úngi, þriíijúngi og hálfu mimii en
í fyrra, og ollu því jafnt vorharbindin og hausthretin.
Fiskifáng allt var nú venju minna í búum manna, því
bæbi var afli minni, eins og fyrr var getib, og svo varb
mörgum fyrir ab fleygja fiskinum í kaupmennina, þegar
verbib á honum hækkafei svo mjög, og teljum ver þaí)
óráBsspilun verib hafa, þareb kornvaran hækkabi svo
miklu meira í verbi a& sínu leyti, og sá varb endirinn
her á, a& flestir bændur munu hafa eignazt úr kaupstab
venju minni kornvöru; svo voru og búnytjar bænda frá
sumrinu minni en ábur, og mun af þessu aptur leidt
hafa, ab á þessu hausti var rekib talsvert fleira sláturfe
en a& undanförnu í Stykkishólm, sem er liinn eini verzl-
unarstabur vestra, þar sem sláturfe er keypt. þess ber
og ab geta, a'b þar hefir ennþá (til ársloka) fengizt korn-
vara, sem fluttist út hírigaÖ á sláturskipinu; eu á öbrum
verzlunarstöbum Vestíirciínga er nú matvara lítt fáanleg,
svo vlr vitum til, heldur er enn í hvers manns munni
um þá or&tak þetta: „eins er lokaí) og vant er“. Korn-
vara þessi var í Stykkishólmi í haust seld fimmtúngi
ódýrara en í sumar, og fékkst þar hálf tunna af rúgi
fyrir 8 fjórbúnga af kjöti. En þótt nú svona væri, ættu
þó bændur ab gæta þess, a& fjársala þessi er þeim ekki
mikill búhagur, einkum ef þraungt er í búi; því þannig
verbur þeim lángtum minna úr innýflum, svi&um og skinn-
um fjárins; mör og ullina selja þeir og sér í skaba, því
þó 20 skild. fengjust fyrir hvert pund af hverju fyrir
sig, mundi þó hvorttveggja hafa betur verib ófargab,
þángab til ab sumri komanda. þó ab mest hleypi fram
ab selja kaupmönnum vænstu kindurnar, verbur samt
fátækum bændum óhagur ab selja þær úr búi sínu á þenna
hátt, og er hægt ab leiba rök ab því; ei er heldur svo,
ab menn kaupi eingaungu matvöru fyrir sláturfé þetta.
Hin vænsta saubkind, er vér vitum skorna í Breibafjarbar-
eyjum, var veturgamall hrútur úr Svefneyjum; hann var