Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Blaðsíða 45

45
var þafc, ab Kristján konúngur fjúrbi var kominn og skygnd-
ist um í stafenum, sem venja hans var til, afe gánga mefe
ekki mikilli fylgd alltífe, og sjá eptir einu og öferu; þafe
bar svo vife, afe Hallgrímur var afe mæla kol, þar sem
konúngur gekk um, og sá afe hann mældi núgu ríflega,
og sagfei vife hann á þjúfeversku efea dönsku, nokkufe
stygglega: ,,þú átt afe mæla rétt!“ Hallgrímur snéri
bakinu viö konúngi, þá hann kom, og leit eigi vife, og gaf
ei gaum afe þeim manni, sem vife hann talafei, heldur
svarafei skjútlega: „þafe eru kol,“ og þyrfti því ekki afe
mælast naumt. Konúngur gekk sinn veg, en Hallgrímur
sá þá, hver sá haffei verife, er hann svarafei úgætilega.
Segir Vigfús prúfastur, afe frá þessu hafi sagt Arni Magn-
ússon prúfessor, og er afe sjá þafe væri árife 1630, því
þá var Kristján konúngur fjúrfei í Gluckstadt um sumarife
fram í septembermánufe, og átti orustu vife Hamborgara.
Eptir þafe fúr Hallgrímur til járnsmifes eins í Kaup-
mannahöfn, er var honum all-harfeur, og barfei á honum
hvafe lítife er honum þútti afe vinnu hans; var þafe þá
einn dag, afe Hallgrímur gekk út úr smifeju hans og haffei
mætt hörfeu, var hann nú í þúngu skapi, og ámælti smifen-
um á úfagurri íslenzku, sumir segja í Ijúfeum; en í því
bar þann afe, er skildi Islenzku, en þafe var Brynjúlfur
Sveinsson, en þú honum þætti orfein úfögur, virtist orfea-
tiltækife ei úlifeugt, og afe því merkilegt, en vítti Hallgrím
um þafe, og sagfei honum bæri ei afe formæla sínum sam-
kristnum náúnga. Hallgrímur túk því ekki illa, en kvafe
hann mundi vorkenna sér, er hann mætti þola allt illt á
sér: högg og slög mefe vondum afebúnafei. Brynjúlfur túk
þá Hallgrím tali, og fann, afe hann mundi námsgáfur
hafa og þafe mefe yfirburfeum, og réfei honum afe skilja
sig vife þetta og snúast afe búknámi. þafe er afe sjá, segir
Vigfús prúfastur, afe þetta hafi verife árife 1631, þá Brynj-
úlfur kom héfean eptir tveggja vetra dvöl hér út, ella vetri