Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Blaðsíða 71

71
Kenndu þær nú afe prestur var þar, og þúttust hafa úsvinnar
vtó orbib, en prestur hlúg ab, því sagt er, aö hann væri
opt glablátur mjög.
Vigfús prófastur telur þat) sögn manna á sínum dögum,
ab einn vetur biti refur einn mjög saubfé Hallgríms prests,
og þab þó vibleitab væri ab veiba hann, vannst hann ekki.
Kona prests talabi opt um tjón þab dýrib gjörbi þeim, og
þab opt meb beiskju mikilli og ofsagebi; vítti mann sinn
mjög og brígzlabi um þab, ab eigi sæi þab á, ab hann
væri skáld, en gæti þó ei svo mikib, sem fyrir komib
einum ref. Stób prestur af ser lengi brígzlyrbi hennar og
skapraunarorb, þar til eitt kvöld, þá Gubríbur var í búri
sínu ab hræra flautir eptir venju, kom þá skollatóa inn í
búrib, og settist framanvert vib kerhaldib, geispabi ógur-
lega framan í Gubríbi, og datt síban aptur á bak daub, en
Gubríbi brá svo mjög vib þenna atburb, ab hún leib í
óvit, og lá svo til þess einhver heimainanna kom til
hennar; en eptir þab átti ab létta af bítnum. En aldrei
hafbi Gubríbur skapraunab manni sínum jafnmjög eptir
þetta sem ábur1; þab er enn sagt, ab eitt sinni léti hún rífa
*) j>ab eru og enn nær almenn mnnnmæli, ab Hallgrímnr prestnr
kvæbi ref danban fyrir bónda einn, er væri vinnr baus, því kall-
ab væri, ab stefnivargur eyddi saubfé hans nnnvörpum, og kvæbi
hanu þá stökn þessa:
þú sem bítur bóndans fé,
bolvub í þér angnn sé,
stattn nú sem stofnab tré
stirb og danb á jörbunni!
Abrir: „steindaub nibnr á mölinni;“ en sagt er, ab hann héti fyrir
sér ab gjöra aldrei þvílíkt optar, heldurkveba til lofs og dýrbar
skapara sínnm. Snmirsegja, a8 hann missti þá gáfuna, en fengi
hana vib heit þetta aptnr, er hann tók ab yrkja passíusálmaoa.