Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Blaðsíða 42
42
og veka kýr frá lieyjum, kalla&i þær mannýgar, mætti
hann ei láta þær sjá sig og sitja nú grafkyrr á me&an.
En ei var hún heim komin þá tí&afólk kom frá messu.
Var sveinninn þá spur&ur hvar mærin væri. þá kvab
hann *:
Bæjarstroka burtu hljóp
og belg&i fýrinn,
laug því til a& kæmi kýrin,
klók var hún sem ijalladýrin.
En almennt er þa& sagt, a& þá Hallgrímur var handóímr,
sem börnum er títt, og lcerlíng ein var í Gröf, og reif
hann upp rusl hennar, sóktist hann mest um a& komast
í skjó&u hennar eina, reiddist kerlíng því og kær&i þab
fyrir mó&ur hans eba fóstru, a& engan fri& heffei hún
fyrir rifrildi hans og ásókn í skjó&una. Kva& Hallgrímur
þá tvær vísur beint e'ptir or&um kerlíngar, og er þetta önnur:
Heillin gó&a, brátt eg bi&,
bannsettur nú far’ hann,
aumt er a& hafa aldrei fri&,
í hana kominn var hann.
því þá kerling kom a&, var hann me& báfeum höndum
nifeur í skjófeunni; þa& er og enn sagt frá Hallgrími í æsku,
afe eitt sinn er hann tíndi ber mefe ö&rum börnum á Grafar
móum, en þar reife um Gufebrandur Hólabiskup; hann
mælti vife börnin: „Hvafe eru þife a& gjöra, börnin gófe?“
Hallgrímur svara&i:
i) f>ó hafa sumir menn kallafe þetta fyrstn vísu Gu&mundar skálds
Bergþúrssonar, en úvíst hvort sannara er, og uokkrir eigna
hana þorláki prúfasti púrarinssyui.