Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Blaðsíða 55

00
vanefni sín taldi öll og tjáfci,
talib reyndar allt hann mitt forsmá&i,
marnum hófa mjög hann lítib stráfei,
mobrusli á stallinn nifeur sáhi,
til ba&stofunnar baub mer, þafe eg þábi,
brúlurin hans á gólfi vefinn kljá&i,
tuldi’ og kaunin krakkana mjög þjáíii,
því konutetrib engan gluggann skjábi;
ullarreitur eg um kvöldib táfei,
þó ekki væri þaf) ab neinu rábi;
brubníngur var borinn inn og grábi,
bíslag þetta hafbi hver sem nábi,
soddan matur sagbi’ eg væri dáfei,
seggurinn tók þab gjörvalt upp í hábi,
hann ygldi sig og engu góbu spábi,
ekki neitt þó illt eg vifc hann rjá&i;
til rúms mer fylgdi snúbuglegur snábi,
snart a& segja fötum eg þar náfei;
flær og annab fleira mig vib rjáfei,
fárligt stríb og nógur gafst mer klábi;
þá morgna tók eg mig burt hafa náöi,
mlr þa& seinna heldur enginn lábi;
allt í kríngum kotib vatnib flábi,
svo klárnum mínum hvergi nær eg ábi;
hjónin þessi nú þó enginn náöi,
naubsyn er, aö einhver um þau skrábi.
Fyrir gátum þessum er og Hallgrfmur ritabur af greind-
um og fróbum manni; eru þær þessar:
Eg sá tvo á teigi,
tölubumst vib þó eigi,
hvorugur hafbi mál;
heyrbu höldar til,
heyrbu hvab eg vil,
nefndu stein og stál,