Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Blaðsíða 77

77
22. Sætt lof þer segir
sál mín og hneigir,
á ljúfum lffs vegi
lifa svo megi;
Drottins á degi
dóm kvíb’ eg eigi —
vifc þá von þreyi.
23. Ó, þú alvalda
einíng þrefalda,
lát lýí> þinn kalda
lof þitt margfalda,
gef oss lieit halda
og heiíuir ])er gjalda
um aldir alda!
24. Minn Jesú mæti (o. s. fr.).
Hallgrímur prestur haf&i haldife Saurbæ á fjórfea ár, er
Arni bóndi Gíslason á Hólmi andabist, dag 4. okt. 1654,
er mikill var vinur hans og gó&gjör&amabur; tregabi Hall-
grímur prestur hann mjög, sem ráfea má af sálmi þeim hann
kvab eptir hann. Leib presti nú allvel, svo hann bjó
sæmilega. En nú barst þaö aö, aö karl sá Ólafur hét,
kallaöur skozkur, Pálsson, kom aö Saurbæ, er allkaldgeöja
var og illlyndur; hann var sonarson Böövars prests Eýj-
ólfssonar í Saurbæ. Ólafur karl baö GuÖríÖi gistíngar,
því prestur var á engjum aÖ heyvinnu meö heimamönnum
sínum. Yar þetta aö kvöldi hins 15. águstmán.; lét hún
uppi viö hann gistíngu, en þá baÖ hann Guöríöi aö gefa
sér skæöi á fætur sér, en hún synjaöi þess, kvaÖ þau
ei til vera. Ólafur varö þegar uppi og mælti illu heilli, og
sagöi þaö skyldi eptir því brenna, sem þaö væri til, en
hún æriÖ stirölynd, sem áöur er sagt; er og í sögnum, aö
svo væri flest hiö hertekna fólk, aö skapstyggara væri