Árrit Prestaskólans - 01.01.1850, Qupperneq 75

á ]>ýzkalandi.
75
mannlegrar veru, vitnisburftur um líf hins trúaöa
safnaðar, sprottin af orði guðs, eins og það skírast
og upprunalegast hefur íklæðst mannlegum búníngi,
og er gamla testamentið í samanburði við hið nýja,
eins og kyrkja fyrirheitanna og eptirværitíngarinnar
í samanburði við kyrkju uppfyllíngarinnar. Allar
síðari trúarjátníngar kyrkjunnar taka aptur fram
þennan upprunalega] vitnisburð hins fyrsta safnaðar
sumar skírari sumar óskírari.
Kyrkjan á þessvegna trúarjátnínguna ekki yfir
sjer eins og rlauðan bókstaf, helrlur á hún hana í
sjer eins og lifandi anda; kyrkjan enrlurnýjar aptur
og aptur játníngu sína. Með þessu einu móti kemst
og liver einstakur limur safnaðarins í það sambaiul
við játníngu kyrkjunnar, að aungum verður þraungv-
að til að begja sig undir kyrkjulærdóminn einsog
nauðúngar ok, en hverjum einum gefst kostur ,á að
samþýða sjer trúarjátnínguna og eins og endurnýja
hana með sjálfum sjer. I þessum skilníngí einum
saman getur trúarjátníngin orðið gjörð mönnum að
skuldbyndíngu, og menn skuldbundið sig til hennar.
Skuldbyndíngin getur einúngis orðið skuldbyndíng til
kjarna trúarjátníngarinnar, til hins eilífa inntaks henn-
ar, tii audans, eða, að jeg taki svo til orða, til iífs
liennar og sálar. Að vísu hefur þetta orð „andi“
mjögverið vanbrúkað, því optliafamenn beittþvítil
að skapa sjer sjáifum útþýðíngu, sem stundum liefur
neítað kjarna trúarjátníngarinnar. En þessi vanbrúk-
un er sprottin af þeim misskilningi, að anda trúarjátn-
ínganna sje svoháttað, að maðurinn geti skapað hann
eptir egin vild sinni og geðþótta, þar sem hann miklu
fremur er óaðgreinanlegur frá játníngunni sjálfri,
samtengdur henni eins og sálin líkamanum. Jess
vegna afneita allir þeir anda og kjarna játníngarinn-
ar, sem einúngis taka frain aðra hlið einhvers trú-