Árrit Prestaskólans - 01.01.1850, Síða 91
sakramentin.
91
arútvalníngu guðs og heitir lijástoð drottins og verð-
launum sigursins. Hinn andvaralausa, sem er lagst-
ur' i sviksainlega værð, minnir skírnin á {iað, að hann
egi að efla sáluhjálp sína með ugg og ótta, með
því guðleg ráðsályktan er ekki skilyrðislaus, held-
ur með skilyrði. Hrösuðum og yðrandi mönnum
hirtist skírnin sem yðrunarsakramenti; því að gjöra
sanna yðrun, segir Lúter, eraðsnúa aptur til skírnar
sinnar, sem maðurinn er horfin frá. jþó vjer reyn-
umst ótrúir, reynist þó drottinn| trúr, og breiðir faðm
sinnar miskunar út á inóti hverjumlþeim, sem þannig
snýr sjer til hans.
(253. yr.J.
Vjer höfum nú lýst skírninni fiannig, aðhúnsje
pantur; en þá er spurt: hvert hún að eins heiti ó-
kominni endurfœðínyu mannsins, eða hún jafnframt
veiti endurfæðínguna sjálfa um leið og hún veitir
pant og jarteikn endurfæðíngarinnar. ÚrJausn þess-
arar spurningar er allt undir því komin, hvort menn
hugsa sjer endurfæðínguna eingaungu sem andlega
ínenntun og betrun, eða menn taka endurfæðíngar
hugmyndina í rýmri merkíngu þannig, að með henni
sje gróðursett, ekki einúngis ný meðvitund, heldur
og nýtt líf, ekki einúngis ný trú, heldur og nýr mað-
ur, setn er yfirgripsineira en sjálfsafvitund manns-
ins. Vjer viljum halda fast við þessa merkíngu end-
urfæðíngarinnar, sem er dýpri en hin og segjum, að
skírnin sje ekki einúngis pantur, ekki einúngis fyr-
lieit og vitnisburður um guðs náð, heldur einnigsann-
arleg endurfæðiiigarlaug, sem felurj í sjer endur-
fæðínguna, ekki að því leiti sem hún er frjáls og
persónuleg, heldur eðliskjarna hennar. Sje skírnin
sannarlegt upphaf hins kristilega lifs, þá hlýtur
hún og að vera sannarleg endurfæðíngarlaug, því
‘) Tit. 3, 5.