Árrit Prestaskólans - 01.01.1850, Qupperneq 92

92
Marlensen um
eiulimark sjerhvers hlutar, sem hefur sannarlega
byrjun, verftur að vera til tekif) fyrirfram í upp-
hafinu. En fyrirætlan Iiins nýja sköpunarverks krist-
indórnsins er aö mynda hinn nýa manninn, sem þó
verður ekki fullsjen fyrren nýi himininn og nýja jörftin
birtast, þegar ekki einúngis andinn upprís hátíðlega,
heldur og hift líkamlega; þegar andinn og náttúran
endurfegrast og renna sainan í eitt,. Hin nýja sköp-
un kristindómsins, sem nær til alls mannsins, bæði
til anda, sálar og líkama hans, verftur því aft byrja
á einhverjum lífs púnktí, þar sem andi og náttúra
koma saman og sem felur í sjer eins og fræpúngi
það, sem seinna vegs í mörgum greinum hjer í tim-
anum. Jessi huldi lífs púnktur er leyndardómur
skírnarinnar. Að vísu er ekki hægt aft skíra þetta
af reynslunni; en hinn trúafti, sein sjer í skírninni
fullkomna byrjun þess verks, er drottinn á síftan
mun fullkomna á efsta degi, er sannfærftur um, að
skírn sín sje ekki einúngis undanfari síns trúarlifs
og skilyrði fyrir sambandi þess vift nifiurskipun guft-
legrar opinberunar yfirhöfuft, nje eingaungu pantur
Iians náftarríku fyrirheita, heldur sje hún einnig
upphaf hinnar nýu lífseiníngar milli sín og drottins,
efta sjálf hin skapandi guftsnáð. Hinn trúafti, sem
sjer í skirninni lifaruli byrjun drottins nýa sköpunar-
verks, játar, aft skírnin hafi óskiljanlegan leyndar-
dóm aft geyma, er einnig nær til þess hluta veru
sjálfs hans, sem hann kemst ekki til rneftvitundar
um; lrann veit, aft þessi huldi partur veru sinnar
muni lika lreyra til ens sælufulla ríkis, sein enn er
meft Kristi lrulið í gufti; hann veit, aft ekki einúng-
is önd sín, heldur önd og líkami og allt hans líf er
sameinað Kristi og aft hann er ekki í annarlegum
skilníngi, heldur verulegum, gróftursettur á honum,
sem er ekki einúngis frelsari sálnanna, heldur mun