Gefn - 01.01.1870, Síða 50

50
blikandi þrennum sólarheima funa? —
Eilíf er þögn, og ei hann svarað fær
þó allir spyrji; fram hans logar bruna. —
Og jeg, sem drembinn fyrr á bjartri sigur-sól
5 sæti mér valdi, heiminn til að skoða,
jeg þreytist nú; — sem lilja ljóss við stól
lamast af heitum sumardagsins roða
og hneigir sig, er hallast sólin fer
með hitastraumi nið’r að vesturs bárum:
10 eins lamast andi minn, og sveiflar sér
svimaður nið’r af ljóssins iðu-gárum —
og undrast þig, sem sveiflar sóla fjöld
snúðugt og létt, sem vindur feykir dúni,
eða hálmvisk snýst í kríng á hörðu túni
15 um haust, er vindur rís af sæ um kvöld. —
Jeg niður líð — og skyldi’ eg skammast mín
skaparans tign þó hljóti jeg að lúta?
Bernardín ekki blygðaðist þó sín
er blóm hann sá und myrkum hellis skúta:
20 hann starði á það í daga tvenna tíu,
titruðu lauf í sólarveldi hlýju,
og nýtt og nýtt hann fann á bari blóms,
býflugur, sem með lögum suðuhljóms
undu sér þar, og sætan safa fengu,
25 og smákvikindi mörg um æðar gengu —
Æfin er stutt, en listin laung,
leiðin er stríð um heimsins gaung.
*
* *
Til þín, þú litla jörð, jeg aptur ofan líð
frá ægihreimi ljóssins dýrðarsala;