Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 53

53
er megni dauðans ástin hlaut að lúta;
og gleðikoss, er vin hún fundið fær
og faðmlög enda tímann harms og súta:
sjá, þetta drottins myndar margfalt lag,
5 er myndaðist um heimsins fyrsta dag. —
*
* *
Ó maður, ímynd guðs, jeg fyrst þig finn
á frjduin akri sem á köldum sandi;
æ lát mig skoða afl og anda þinn,
sem ekki fjötrast má af neinu bandi!
10 í>ú, sem að botnlaust átt í brjósti djúp,
og brugðnum hjör í mundu þinni veldur,
og klæðir guðdóm himinfögrum hjúp’,
sem hugann slær, og Ijómar bjart sem eldur!
f>ér einum gefið var, að guð þú mættirsjá
15 í gegnum frelsið skært, sem býr á andans reitum;
þér einum ástin ljúfa ljómar hjá,
sem lífið glæðir munarblossum heitum!
j>ér einum gefin var hin mjúka hagleiks hönd,
og heilög list, svo fögur og svo vönd!
*
* *
20 Hvert skal jeg líta fyrst, um tímans regin-rúm,
þar rymur hljóð frá jarðarlífsins öldum,
þar millíónir sveipar heilagt húm
í hjúpi dauðans silfurgrám og köldum?
Andvana gnýr frá dauðans dimmum sal
25 dunar að eyrum, en úr myrkri stíga
undarleg hljóð, sem ástar horfið tal,
og ótal myndir rísa upp og hníga —.
Lífið er dauðlegt. Listin aldrei má