Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 55

55
og veit ei af, að veldisríki sjóla
víst hvílir ei á slíkum frægðartrón,
því aldrei slíka áttu undurstóla
Ágústus, Traian, eða Salomón!
*
* *
5. Ó jörð, jeg hélt þú kynnir kyrð að ljá,
kúgaðan vænti mig þú hrestir anda,
ógnbjörtum svifinn sólargeislum frá
svimuðum vængjum á til þinna landa!
En nú, er jeg við bleikan blómasvörð
10. í blundi hvíli, vafinn sálardraumi,
þá leiptrar um mig allt eins hríðin hörð,
hvassyddura bröndum sett og reginglaumi. —
Hví leið jeg niður? — Hræddur hugurinn var
herrans að dvelja nærri veldisstóli —
15. í heimsku minni eg hélt hanu væri þar
sem himinmiðjan veltir alheims bóli;
en hér, á grund, á grænni mosa tó,
jeg guði fæ að dveija allt eins nærri,
sem fyrr í hnetti, er gullnum geislum sló,
20. guð því er engri skepnu sinni fjærri. —
En hvergi, nema í list, er heimsins ró,
því hún er speigill drottins, öllum stærri —
þar leiddi drottinn engilfagran unað
úr öflum smám, sem fáa hefir grunað.
*
* *
25. Sem andinu rakið furðusporin fær,
sem flytja hann um tilverunnar leiðir:
frá korni sands, er himins hreytir blær,
til hamragarða, þar sem aldan freyðir;