Gefn - 01.01.1870, Qupperneq 68

68
að marar skauti sígur silfurblár« ; og liyron og Shelley tala
einnig uni »the blue moon«; t. a. m. Shelley í Queen Mab
»yonder waning moon with lips of lurid blue«). Vér
höfum rétt til að álíta að sólirnar, sem vér sjáum, og köll-
um »fastastjörnur« (sem er rángt), að þær sé miðpúnktar
dimmra linatta, sem vér ekki sjáum, af því náttúran er allstaðar
ítrekun sjálfrar sín, hversu ólíkar sem myndir hennar eru.
v. 29. Hér meina jeg tvístjörnur og fleirstjörnur, sem
snúast um sameiginlega þúngamiðju, en sem ekki þarf að
vera líkamleg (hvel), sb. ath. v. 13; en orðið »hvel« er
haft til þess að gera hugmyndina enn áþreifanlegri.
Bls. 46.
v. 2. jörmun-jel. Hér er meint hið ógurlega
gneista safn eða gneistandi flug, sem oss mundi sýnast í
geiminum ef afl augans leyfði það, sb. ath. bls. 45. v. 24, og sem
jeg hef líkt við það, þegar sáðmaður gengur um akur og
sveiflar frækornunum í kríngum sig. Djúp og þýðíngu þess-
arar hugmyndar ætla jeg lesendunum sjálfum að sjá.
Sb. ath. Bls. 48 v. 8—11.
v. 5. ljósvendir eru ekki einúngis halastjörnurnar,
sem Kepler líkir við fiska í sjávardjúpum, heldur og einnig
allur sá fjöldi af stjörnu-þokum, sem svífa í rúminu í
ýmsum myndum, ýmist eins og sveipir í hári, eða sem
vendir o. s. fr.
v. 22—29. Menn vita af því, að hnettirnir hverfa,
og nýir koma fram aptur; menn vita og að snmar sólir (t.
a. m. Siríus) hafa breytt lit sínum í manna minnum. Vér,
sem eiginlega vitum ekkert, getum eins lítið sagt um, hvað
þetta hefur að þýða, eins og vér þekkjum lítið, til hvers
stjörnurnar eru skapaðar. ]>ess vegna er það alls ekki nein
vitleysa, að ímynda sér guð, dæmandi hvorn heim á fætur öðrum,
eptir því sem röðin kemurtil hans; þaðgetur eins verið eins
og ekki verið. Hverr veit nema vér sjáum einlægt fyrir aug-
unum einmitt það sem vér neitum eða efumst um?