Fréttir frá Íslandi - 01.01.1877, Síða 16

16
ATVINNUVEGIR.
hríðar með miklu frosti og fannkomu yfir Norðurland og Aust-
urland. f>á urðu bæði mannskaðar og íjárskaðar víða, og sömu-
leiðis sleit upp skip og báta fyrir mörgum. í hinum lands-
Qórðungunum lögðust harðindin eigi að fyr en með jólaföstu;
þá gengu snjóar miklir um tíma, svo að haglaust varð; nokkuð
hlýnaði raunar aptur og tók upp jörð sumstaðar, en þó var víð-
ast fremur hart veður og hryðjusamt allt til ársloka.
Eigi þótti grunlaust um, að eldur mundi einhverstaðar
uppi vera um haustið. Milli ofsaveðranna í októbermánuði
fannst á Austfjörðum volgur vindur standa af fjöllura, og hugðu
menn stafa af jarðeldi. J>á urðu menn og varir öskufalls, svo
að jarðrót gránaði, og sumir þóttust lieyra dynki sem af elds-
umbrotum. Um sama leyti fundust jarðskjálftar sumstaðar
norðanlands, og aptur nokkru síðar, einkum í Bárðardal. Var
gizkað á, að enn væru eldsumbrot í Dyngjufjöllum, en að öðru
leyti hafa eigi í þetta sinn farið sögur af jarðeldum.
Heyskapur landsmanna varð nú að öllu samtöldu
minni en í meðalári. Sökum vorkuldanna, ergengu nálega um
allt land, var grasvöxtur eigi orðinn mikill, þegar heyannir byrj-
uðu, og var þó víða tekið til sláttar í seinna lagi. J>ó rœttist
nokkuð úr þessu sunnanlands og vestan, svo að óvíða varð þar
grasbrestur til muna. Tún urðu þar í meðaliagi. Harðlendi
utantúns spratt mjög seint, en varð að lokum í betra lagi.
Aptur voru mýrlendi og votengi venju fremur snögg. Miklu
meiri grasbrestur var norðan- og austanlands, einkum á vot-
lendum engjum. Nýting á heyjum fór eptir veðuráttunni.
Syðra og vestra varð hún ágæt um túnaslátt og framan af
engjaslætti, eða þangað til brá til rigninganna í september; úr
því hröktust hey manna meira eða minna, og varð heyskapur-
inn endasleppur. Nyrðra og eystra var þvert á móti; þar nýtt-
ust hey illa framan af, en vel síðari hluta engjasláttar. Hey-
forðinn varð að haustinu til í minna lagi hjá mörgum, með
því líka að fyrningar voru litlar frá vetrinum áður, og hey
höfðu víða verið gefin upp.
Af jarðabótum hafa í þetta sinn eigi farið mikfar
sögur. Vorkuldarnir ullu því einnig, að seint var tekið til
slíkra verka, með því að klaki var lengi í jörð; og haustið var