Fréttir frá Íslandi - 01.01.1877, Qupperneq 42

42
FRÁ ÍSLENDINGUM í VESTURHEIMI.
leitaði fiskurinn í djúpið, og rjenaði þá aflinn um tíma; þó
fiskaðist nokkuð allt sumarið, einkum er á leið, því að þegar tók
að kólna í veðri, leitaði fiskurinn aptur að löndum. |>ó að
bjargrœðisvegir nýlendumanna gengju þannig vel, voru þeir þó
margir í miklum skuldum. Stjórnin hafði lánað þeim stórmikið
fje til að búa um sig; þeir sem komið höfðu árið 1876 urðu
margir að lifa á láni um vetrartímann, og sömuleiðis þurftu
þeir lán til að kaupa fyrir fjenað, útsæði og akuryrkjutól; en
lánað er með vægum skilyrðum og frestur langur, svo að von-
andi er, að það geti orðið endurborgað þegar krafizt verður.
Aðbúnaður allur var í fyrstu mjög ófullkominn, og húsakynnin
eigi góð; voru fyrst hreysi hlaðin úr bjálkum í flýti, en smám-
saman gátu nýlendumenn farið að koma upp betri húsakynnum.
Vegur var nú lagður yfir nýlenduna sunnan frá Manitobalanda-
mærum og allt norður þangað er heitir Huldunes. Sá vegur er 45
mílur enskar. Landið alltvar mælt haustið 1876. Við mynnið
á íslendingafljóti, er kemur í vatnið Winnepeg, var mælt út
bœjarstœði; var ráðgjört að reisa þar verzlunarbúðir, og þótti
líklegt að þar mundi rísa borg er fram liðu stundir. Sá bær
skal heita Sandvík. Annað bœjarstœði var mælt út ofar mcð
fljótinu, og skal þar heita Lundur.
í septembermánuði áttu nýlendumenn góðum gesti að fagna.
I>að varDufferin lávarður, landstjóri Bretadrottningar í Kana-
da. Hann hafði ferðazt um ísland fyrir rúmum 20 árum og
þóttist nú hitta gamla kunningja, þar sem nýlendumenn voru.
J>eir fögnuðu honum vel og báðu með mestu virktum volkominn
þennan vin gamla íslands. Hann skoðaði ýms hús og heimili í
nýlendunni, og leizt vel á; þótti honum furðanlega hafa tekizt
að koma svo góðu lagi á margt hvað á jafnskömmum tíma.
íslendingar íluttu honum ávarp, þar sein þeir minntust þrauta
þeirra, cr fyrir þá liöfðu komið hin fyrstu ár, þökkuðu aðstoð
stjórnarinnar, og lýstu ánægju sinni með landið. Lávarðurinn
svaraði með snjallri rœðu. Hann minntist með sæmd á þeirra
gamla, frœga föðurland, hvatti þá til dáðar og dugnaðar í hinu
nýja landi þeirra, og spáði þeim farsœlli framtíð.
Ritað í febrúar og marz 1878.