Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1909, Qupperneq 6

8
tóftir, sem eru langt frá hinum uppi í hæðinni fyrir ofan hinn forna
yeg, sem getið var. Hin neðri er á nefinu ofanvið grashvamminn,
sem vegurinn liggur ofaní. Hún er 14 fðm. frá austri til vesturs
(merkt 9). Hin er nokkru ofar og viðlíka löng frá norðri til suðurs
(merkt 10). Hjá henni er lítil tóft frá seinni tímum. Þar litlu austar
og ofar er hár hóll. Eru tóftir austanvið suðurenda hans. Næst
honum er mjó og löng tóft, eigi fornleg. Austanmegin hennar vott-
ar fyrir tóft, sem er svo óglögg, að henni verður ekki lýst. Þá er
austast og fjarst hólnum hringmynduð tóft, fornleg og niðursokkin.
Hefði hér verið þingstaður ásamt kaupstefnu, eins og t. d. á Búða-
hamri við Straumfjörð, þá kynni þetta að vera dómhringur. Þó
er hann lítill ummáls til þess móti öðrum slíkum hringum.
Að lokinni þessari rannsókn verð eg að játa, að eg er nær því
en áður, að leggja trúnað á munnmæliu um Seglbúðir. Dýpra vil
eg ekki taka í árinni.
II. Lundur í Fljótshverfi.
Þess er getið hér að framan, 'að eg ferðaðist um Vestur-Skafta-
fellssýslu fyrir 15 árum, eða sumarið 1894. Þá hafði eg ekki heyrt
getið um Lund í Fljótshverfi og enginn þar eystra varð til þess að
geta hans við mig. Á heimleiðinni kom eg á bæ nokkurn undir
Eyjafjöllum, þar sem eg heyrði gamla konu kveða fyrir barni. Hún
kvað þessa vísu:
Lundar kirkja’ og bezta bú
berst í vatna róti.
Hvar er sóknin hennar nú?
Hulin aur og grjóti.
Nam eg vísuna og spurði konuna hvar hún ætti við. Um það sagð-
ist hún ekkert vita. Mér þótti þó, sem vísan benti til auravatnanna
í SkaftafelJssýslu. Nánari upplýsingar þótti mér líklegt að fá mætti
í Fornbréfasafninu, þar eð hér væri um kirkjustað að ræða. Það
er og svo. í máldaga Kálfafellskirkju (1343) segir, að presturinn
þar skuli messa til helminga að Lundi. Raunar er ekki tekið fram
hvar Lundur sé. En þess þurfti ekki. Hann hlaut að vera í Fljóts-
hverfi, fyrst Kálfafellsprestur átti að messa þar. Nú skildi eg vís-
una og þóttist sjá, að hún hefði verið kveðin um það leiti, sem
Lundarsókn var eydd og Lundur sjálfur hætt kominn. Lundur hefir
varla eyðst siðar enn á 15. öld, annars mundi þess getið í ritum.
Er hér merkilegt dæmi þess, hve lengi tækifærisvísur geta haldist