Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1909, Side 18

20
upp úr sandinum fyrir norðan höfðann. Á bakka hennar sjást litlar
leifar af útihúsi, sem hefir verið fyrir ofan bæinn. Nafnið á nú
þar við.
XI. A Höfðabrekku.
Svo segir í Landnámu IV. 12: . . . »en þá flýðu þeir (Molda-
Gnúpur) vestur til Höfðabrekku ok gerðu þar tjaldbúðír, er heitir á
Tjaldavelli; en Vémundr, son Sigmundar kleykis, leyfði þeim eigi
þar vist; þá fóru þeir í Hrossagarð og gerðu þar skála ok sátu þar
um vetrinn.« Tjaldavellir heita enn í hálendri hvylft vestan í
Höfðabrekkufjalli. Hallar þaðan ofan að bænum Kerlingardal. Neðan
af völlunum hefir leysingavatn brotið. Þar skamt ofar er fornt garð-
lag, og er það landamerkjagarður milli Höfðabrekku og Kerlingar-
dals. En Hrossagarður er án efa sama örnefni og Kaplagarður. Svo
heitir nú brekkan þar, sem vegurinn liggur upp að bænum Höfða-
brekku austanmegin. Fyrrum hefir þar verið undirlendi fyrir neðan,
en Múlakvísl rennur þar nú fast við brekkuna. Þeir Molda-Gnúpur
hafa því orðið að færa sig til baka austur á við af Tjaldavelli í
Hrossagarð. Nú er óhugsandi, að þeir hafi sezt að i leyfisleysi, í
hvorum staðnum sem var. Hafi Vémundur búið á Höfðabrekku er
þetta bar til tíðinda, þá fær maður ekki ljósa hugmynd um, hvernig
í þessu hefir legið. En sú mun ekki meiningin. Sigmundur mun
hafa verið á lífi og búið á Höfðabrekku, en Vémundur verið farinn
að búa í Kerlingardal. Þeir Molda-Gnúpur leita, til Sigmundar i vand-
ræðum sinum. Hann vísar þeim á Tjaldavöll. En þar hefir Vémund-
ur átt land að og þózt verða fyrir ágangi. Því leyfir hann þeim
eigi þarvist. Sigmundur vill þó enn liðsinna þeim og vísar þeim nú
í Hrossagarð. Þar gat Vémundur ekki amast við þeim.
Þar, sem bærinn Höfðabrekka stóð áður, sunnan undir fjallinu,
er alt hulið sandi. Þó vita menn hvar hann var. Þaðan upp er
brött grasbrekka og er klettastapi í brúninni fyrir ofan hana. í honum
er hellir, sem heitir Klukknahellir, en brekkan heitir Prestsbrekka.
Þá er »Höfðabrekkuhlaupið« kom, var síra Jón Salómonsson þar
prestur. llann tók kirkjuklukkurnar sína í hvora hönd og hljóp
með þær upp brekkuna og lét þær í hellinn. Af því fékk brekkan
nafnið og hellirinn. Hann er enn notaður og er þil fyrir honum
með hurð og dyraumbúningi.