Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1909, Qupperneq 32

Nýfundinn rúnasteinn
i Stafholti.
Á skrásetningarferð minni um Borgarfjarðar- og Mýrasýslu í
sumar var mér bent á rúnastein einn í Sta<holtskirkjugarði og athug-
aði eg hann 21. VII. í ritgerð sinni um »Islands Fortidslævninger*
(Aarb. ’82) getur dr. Kr. Kálund um tvö rúnasteinsbrot í Stafholti
(bls. 54 [110]). Á þeim mun hafa staðið: f her hviler gudmundr
ionsson gud ha[ns sa]lu haf[e], á öðru, en [her hviler] gautr : sig-
mu[nds : son] á hinu. Hvorugt þessara steinabrota var steinn sá er
mér var nú bent á, og hvorugt þeirra gat eg nú fundið. Þessi steinn
hafði komið upp úr kirkjugarðinum i nóvembermán. 1899. Er þetta
baulusteinn fimmstrendur að kalla, en einn fiöturinn er mjög mjór.
Lengd steinsins er 79 sm., br. (þverm.) 21 sm., þ. 16. sm. Rúnirn-
ar eru aðeins á einum fletinum; hæð þeirra 7— 9,5 sm. Rúnalínan
er þannig:
þ. e. her : hviler : hallbiorg, — eða með venjulegum rithætti:
Hér hvilir Hallbjörg.
Rúnirnar eru vel glöggar allar, aðeins er neðri línan í neðri
belgnum á £ orðin nokkuð óljós. Steinninn virðist vera heill og eins
og hann var lagður á leiðið í fyrstu; áletrunin hefir ekki verið lengri,
og er það ekki einstakt. Rúnirnar eru allar með venjulegu lagi,
sem hér á landi var ritað og svo sem hér er prentað; er hér merki
fyrir ö-hljóð; það hefir ekki haft neitt sérstakt merki1). Belgurinn
á J er ferhyrndur, en ekki kringlóttur.
Svo er um Hallbjörgu þessa eins og flesta þá, er rúnasteinar hafa
verið lagðir yfir, að menn kannast nú ekki framar við þessa menn.
Enda þótt kunnir séu eða að minnsta kosti nafugreindir svo margir
menn tiltölulega frá umliðnum öldum með þjóð vorri, að það mun
vera einstakt, finst þeirra manna fæstra getið, sem rúnasteinarnir
hafa verið lagðir yfir, annars staðar en á sínum steini hvers þeirra.
») Sbr. Árb. ’08, bls. 51.