Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Síða 23

23
að stækka hann. — »Arnkell var hýbýlaprúður ok gleðimaðr mikill;
þótti honum ok illa, ef aðrir váru eigi jafnglaðir sem hann«. Slíkur
höfðingi hefir eflaust óskað að hafa rúmgóð og vistleg hýbýli. Og
það hafa þessir bæir getað verið, með öllum útbúnaði og hýbýla-
skrauti þeirra tíma, þótt nú væri að vonum snautt um að litast í tófta-
leifum þeirra.
Vegna ummæla Sig. Vigfússonar í Árb. 1882, bls. 97, og Brynj-
úlfs Jónssonar í Árb. 1897, bls. 14, skal það tekið fram, að nú er
ekki sýnilegur vottur fleiri tófta eða húsaleifa á Bólstað en þessara
tveggja, er nú var rætt um; sbr. einnig ummæli Sigurðar Vigfússon-
ar í Árb. 1893, bls. 18—19, og Brynjúlfs Jónssonar í Árb. 1900, bls. 10.
Við þessa rannsókn var unnt að láta góifin í húsaleifunum að
miklu leyti óröskuð og sömuleiðis það sem á þeim var, eldstæðin o.
fl. Voru þær látnar standa opnar til sýnis öllum, sem veginn fóru,
allt til hausts, en þá var ausið yfir þær mold aptur og síðan voru
þær þaktar, svo að þær geymist þar til síðeri tíma. Lýst er friði yfir
þeim að lögum og má enginn raska þeim.
Viðbætir.
Athugasemdir um nokkra staði, sem getið er í Eyrbyggjasögu.
Borgardalur.
Geirríður, föðurmóðir Arnkels goða, bjó í Borgardal, sbr. Eyrb.,
8. kap., og Landnb. Þessi dalur er raunar að eins hvammur, með
klettaborg í, ofarlega í Eyrarhlíð. — Fyrir vangá er hann lítt mark-
aður á uppdrætti herforingjaráðsins (Kh. 1913; 24 S. V.). Eigi að síð-
ur er Borgardalur allvel byggilegur og vistlegur, einkum að sumar-
lagi, og hefir verið það því fremur, er þar var skógur, svo sem án
efa hefir verið á landnámstíð. Þar er skjól gott og útsýni íagurt yf-
ir Álftafjörð og landið vesturaf.
Brynjúlfur Jónsson hefir athugað Borgardal 1899, sbr. grein hans
í Árb. 1900, bls. 9 — 10. Hann skýrir þar nokkuð frá bæjartóft Geirríð-
ar, en ekki alls kostar rétt. — Umhverfis rústina er enn mjög grös-
ugt; má segja að hún standi í stórþýfðu túni. Hún er sunnan-við
læk, sem sprettur þar upp rétt fyrir ofan og rennur siðan fram með
bæjarveggnum. Þurfti þar því aldrei að óttast skort á góðu vatni,