Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Årgang

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Side 27

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Side 27
27 að hann væri þá »varla meir en hálfur eptir«, og er hann sá hann aftur 3 árum síðar, sýndist honum talsvert hafa brotnað úr honum síðan, svo að varla mundi meira en þriðjungur eftir af honum þá, enda var þá Úlfarsfellsá farin að hjálpa sjónum að brjóta hann (sbr. Árb. 1900, bls. 10). — Ég sá leifar haugsins þannig 21. Júlí 1911, og nú sá ég þær aftur 20 árum síðar. Virtist mér þær lítið hafa minnkað frá því, er Brynjúlfur sá þær 1899. Lét ég nú til rann- sóknar grafa þverskurð í gegnum þær (10. Ág.), en varð einskis sér- legs var. Var síðan fært þar í lag aftur og borið nokkuð grjót að sjávarmegin, til þess síður hverfi með öllu leifar þær, sem enn sjást af haugnum, og til að rnerkja staðinn, ef mold öll skolast og blæs burtu. Frásögnin um örninn. í upphafi 43. kap. Eyrbyggju segir frá því, að kvöld eitt, er Egill, þræll Þorbrands bónda í Álftafirði, hafði gengið að sauðum út til Borgardals, »sá hann at örn fló vestan yfir fjörðinn. Dýrhundur mikill fór með Agli; örninn lagðist að hundinum ok tók hann í klær sér, ok fló vestr aptr yfir fjörðinn á dys Þórólfs bægifóts ok hvarf þar undir fjallit. Þenna fyrirburð kvað Þorbrandr vera mundu fyrir tíðendum«. — Síðar í sama kapitula segir frá drápi Egils. Það er eftirtakanlegt í sambandi við þessa sögu um örninn, að sýnilegt er enn í dag, að beint upp af Bægifótshöfða, þar sem þessi dys Þórólfs var, er í hömrunum í Úlfarsfelli staður, þar sem líklega hefir lengi verið arnarsetur. Ber gróður o. fl. glöggan vott um það, eða að minsta kosti, að þar hafi verið hreiður annars tveggia, arnar eða hrafns. Kemur það allt heim, að örn hafi hremmt hundinn og flogið með hann þangað. — Alkunnugt er, að ernir hafa stundum orðið svo nærgöngulir og gráðugir, að þeir hafa hremmt kindur og jafnvel börn. Voru mér sagðar í Álptafirði tvær sögur til marks um það. Innan-við fjarðarbotninn, skammt frá einkennilegri klettaborg, sem þar er og sagnir eru um, er mýri ein, sem nefnist Grátsmýri En sú er saga íil þess, að það var eitt sinn kona við heyskap og hafði barn sitt með sér í lítilli vöggu. Fyr en varði, sá hún að örn steypt- ist úr lofti, hremmdi barn hennar úr vöggunni og flaug á braut með það, en hún hné niður i mýrina og grét. — Hin sagan kvað hafa gerzt í manna minnum. Bar svo til, að ungur drengur var staddur úti undir Eyrarhlíð og þurfti að setjast niður. En er hann var á hækj- um sínum lagðist skyndilega að honum örn og ætlaði að hremma hann, en tókst ekki að hefja hann á loft, því að drengurinn var stærri og þyngri en svo. Var örninn þó hinn grimmasti; en drengurinn gat

x

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Árbók Hins íslenzka fornleifafélags
https://timarit.is/publication/97

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.