Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Qupperneq 27

27
að hann væri þá »varla meir en hálfur eptir«, og er hann sá hann
aftur 3 árum síðar, sýndist honum talsvert hafa brotnað úr honum
síðan, svo að varla mundi meira en þriðjungur eftir af honum þá,
enda var þá Úlfarsfellsá farin að hjálpa sjónum að brjóta hann
(sbr. Árb. 1900, bls. 10). — Ég sá leifar haugsins þannig 21. Júlí
1911, og nú sá ég þær aftur 20 árum síðar. Virtist mér þær lítið
hafa minnkað frá því, er Brynjúlfur sá þær 1899. Lét ég nú til rann-
sóknar grafa þverskurð í gegnum þær (10. Ág.), en varð einskis sér-
legs var. Var síðan fært þar í lag aftur og borið nokkuð grjót að
sjávarmegin, til þess síður hverfi með öllu leifar þær, sem enn
sjást af haugnum, og til að rnerkja staðinn, ef mold öll skolast og
blæs burtu.
Frásögnin um örninn.
í upphafi 43. kap. Eyrbyggju segir frá því, að kvöld eitt, er Egill,
þræll Þorbrands bónda í Álftafirði, hafði gengið að sauðum út til
Borgardals, »sá hann at örn fló vestan yfir fjörðinn. Dýrhundur mikill
fór með Agli; örninn lagðist að hundinum ok tók hann í klær sér, ok
fló vestr aptr yfir fjörðinn á dys Þórólfs bægifóts ok hvarf þar undir
fjallit. Þenna fyrirburð kvað Þorbrandr vera mundu fyrir tíðendum«.
— Síðar í sama kapitula segir frá drápi Egils.
Það er eftirtakanlegt í sambandi við þessa sögu um örninn, að
sýnilegt er enn í dag, að beint upp af Bægifótshöfða, þar sem þessi
dys Þórólfs var, er í hömrunum í Úlfarsfelli staður, þar sem líklega
hefir lengi verið arnarsetur. Ber gróður o. fl. glöggan vott um
það, eða að minsta kosti, að þar hafi verið hreiður annars tveggia,
arnar eða hrafns. Kemur það allt heim, að örn hafi hremmt hundinn
og flogið með hann þangað. — Alkunnugt er, að ernir hafa stundum
orðið svo nærgöngulir og gráðugir, að þeir hafa hremmt kindur og
jafnvel börn. Voru mér sagðar í Álptafirði tvær sögur til marks um
það. Innan-við fjarðarbotninn, skammt frá einkennilegri klettaborg, sem
þar er og sagnir eru um, er mýri ein, sem nefnist Grátsmýri En sú
er saga íil þess, að það var eitt sinn kona við heyskap og hafði
barn sitt með sér í lítilli vöggu. Fyr en varði, sá hún að örn steypt-
ist úr lofti, hremmdi barn hennar úr vöggunni og flaug á braut með
það, en hún hné niður i mýrina og grét. — Hin sagan kvað hafa
gerzt í manna minnum. Bar svo til, að ungur drengur var staddur
úti undir Eyrarhlíð og þurfti að setjast niður. En er hann var á hækj-
um sínum lagðist skyndilega að honum örn og ætlaði að hremma
hann, en tókst ekki að hefja hann á loft, því að drengurinn var stærri
og þyngri en svo. Var örninn þó hinn grimmasti; en drengurinn gat