Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Qupperneq 51

51
vestan-við sig, unz hún var komin að dysinni. Hún hafði þó aldrei
náð henni sjálf, því að dysin var um IV2 m. upp frá vatninu, en
bakkann hafði blásið og regnvatn hafði skolað úr honum æ meir og
meir, jafnóðum og áin eyddi neðst. Efnið í honum er mjög laust í
sér, aðfokinn sandur og mold, eldfjallaaska úr Heklu og annað áhlað.
Voru um 2 m. frá dysjarleifunum upp á yfirborðið; í fyrstu hefir það
sennilega verið að eins J/3 af því. Sjá mátti, að maðurinn hafði verið
lagður svo, að höfuð vissi í norður, hér um bil; hafði höfðinu senni-
lega verið lyft dálítið, maðurinn legið á bakinu og fætur lítið eitt
krepptir um hnén. Af beinunum voru nú einungis hægri handleggur
og hægri fótur óhreyfðir; voru þeir innstir í bakkanum. Hafði hægri
armur mannsins verið sveigður inn-yfir nárann. Beinin voru mjög
eydd af fúa; höndin sást ekki, enda hafði verið hreyft þar moldinni,
sem hún hefir verið. Af beinunum úr fótunum mátti sjá, að maður-
inn hefir verið lágur vexti, varla meðalmaður. Gröfin virtist hafa
verið um l‘/2 m. að lengd. Hún hafði verið grafin niður að hvítleitu,
smágerðu vikurlagi, og því verið einstaklega hreinleg og þur.
Við fætur mannsins hafði verið dysjaður, jafndjúpt og um leið
og hann, hestur hans. Beinum hestsins hafði einnig verið rótað og
var ekki fullvíst nú, hversu hann hefði verið lagður. Bein hans voru
fremur heilleg og lítið fúin; hryggjarliðir og rifbein fundust þó mjög
fá, en haus og ganglimir. Sást á þeim, að hesturinn hafði verið svo
sem meðal-hestar eru að stærð nú.
Af höfuðbeinum mannsins, sem voru nú öll farin sundur og eydd
mjög af fúa, mátti sjá, að hann hafði náð háum aldri; voru tennur
mjög slitnar, en ekki bar á því, að þær hefðu sýkst eða orðið holar.
— Neðri skoltur var helzt heillegur, enda rotnar hann seint. Af grip-
um þeim, sem fundust með beinunum, má sjá það með vissu, að hér
hefir verið leiddur karl, en ekki kona, og skal nú skýrt frá grip-
unum.
Forngripir þeir, er fundizt höfðu með þessum manns- og hests-
beinum, eru óvenju-margir og margvíslegir. Hafði orðið að því mikið
tjón, að þeir skyldu hafa verið teknir upp, áður en ég kom og gat
séð, hvar hver hlutur var, og það því meira, þar sem gripir þessir
voru flestir úr járni, gagnbrunnir af ryði, stökkir sem viðarkol og því
molaðir sundur af óvarkárni. Af helztu brotunum mátti þó sjá, hverir
og hversu þeir hafa verið flestir.
Sem vita mátti, hafði þessi maður verið heygður með vopnum;
af þeim hafði fundizt spjótsoddur, eða falurinn að minnsta kosti, því
að hann einn er nú eftir. Hann er sjálfur 17 cm. að lengd, en dálitl-
ar leifar eru eftir af fjöðrinni, og er þetta brot af spjótsoddinum 24
4*