Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Síða 88

88
Dölum. Þar nokkru utar heitir Hoífell, fagurt fjall. Norðanvert við það
segja sumir, að sé klettur sem kista í lögun. Þar er líka kölluð Goða-
borg, og er sund á milli hennar og fjallsins.
13. Gunnarstindur heitir hár og fagur hnjúkur innarlega á fjall-
inu milli Breiðdals og Stöðvarfjarðar, norður-frá Heydölum; fagurt
fjall. Þar eru sögð grjótlög uppi á tindinum. Ekki þekkist nú neitt
fornhelginafn beint tilheyrandi þessari sveit, nema ef það er þetta,
þótt Þórhaddur hinn gamli legði Mærinnar-helgi á allan fjörðinn.
14. Godaborg nefnist enn fjallshyrna norðan-í fjallgarðinum á
milli Breiðdals og Berufjarðarstrandar, upp frá Ósi. Þessi hornskagi,
eða fjallshyrna, er slétt ofan og ærið bratt þangað upp. Er þar eng-
inn klettdrangi að sjá sem annars staðar.
15. Goðaborg heitir líka hamrastallur hátt uppi í hinu fagra
fjalli, Búlandstindi í Hálsþinghá, skammt frá Djúpavogi. Stallur þessi
er norðaustan-í fjallinu, fyrir ofan það mitt, og er sagður breiður og
sléttur ofan. Bratt og harðsótt er upp þangað. Sumir segja vatn þar
uppi nálægt, er þvegin hafi verið í innyfli þeirra dýra, sem þar var
fórnað goðunum til árs og friðar. Vestan-af Ströndinni, yfir fjörð-
inn, er stallur þessi tilsýndar sem framrétt altari úr fjallinu.
16. Goðatindur heitir hár fjalltindur norður- og upp-frá Hofi r
Álftafirði (syðra). Þaðan segja munnmælin, að heiðnu dísirnar
kæmu, er vágu Þiðranda Siðu-Hallsson. Sést þar grjóthleðsla uppi á
tindinum, forn mjög. Þiðrandalág heitir í Hofstúni vestan-verðu, þar,
sem leiði Þiðranda hefir til skamms tíma sést. Nú hefir lágin
fyllzt að hálfu af hlaupi. — Þangbrandsbryggja, Þangbrandshróf og
Þangbrandskirkja þekkjast enn í Álftafirði. — Goðaborg er og
sagt að heiti á fjallinu upp-af Eystra-Firði þar, norðaustur-frá Al-
mannaskarði.
17. Goðaborg er ein enn klettstapi uppi á Reyðarártindi í Lóni,
sem sumir nefna Rauða-aurártind. Hann er svo fráskilinn fjöllunum í
kring, að ríða má allt í kringum hann; er þó fjallið vel mikið. Sagt
er, að Goðaborg þessi sé hof. Er það því til sönnunar, að stúlka ein
villtist úr smalaför upp á tindinn, og kom þar að húsi, er hún taldi
vera veglegt hof. Stóð lykill í skrá, og koparhringur mikill var í
hurðinni. Grípur hún nú fyrst um lykilinn og vill lúka upp, en fékk
eigi orkað því. Greip hún þá í hringinn og hnykkti svo fast, að hann
losnaði úr hurðinni. Varð hún þá hrædd og hljóp af stað, og ætlaði
heim, en vissi eigi fyr af en hún kom aftur að húsinu. Fór svo þrí-
vegis. Þá vann hún það heit að gefa Stafafells-kirkju hringinn. Þá
rataði hún heim. Var sá hringur þar lengi síðan í kirkjuhurð, en nú
er hann á Þjóðminjasafninu í Reykjavik.