Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Síða 92

92
og ritstjóri Árbókarinnar talið æskilegt að prenta rírnuna einnig eins;
og hún er i handriti því, sem ég hefi írá Ólaíi föðurbróður mínum,
og fylgir sá texti hér á eftir. Þó hefi ég lagfært tvö orð eftir texta.
M. Th., því í handritinu er þar bersýnilega misritað eða afbakað.
Snœbjörn Jónsson
Kolgerðarvísur.
1. Elsku bróðir, auðnan há
að þér jafnan streymi;
herrann góður himnum á
hjálpi þér og geymi.
2. Mitt þakklæti þó margfalt
þínar krefjast dygðir;
hafðu það fyrir allt og allt,
ástríki og trygðir.
3. Fréttir litlar sýna sig
i settri ræðu minni;
óska ég samt, að þína og þig
þær með gleði finni.
4. Seggir þeir, er sendir þú,
sveiptir klæðisbolum,
með fragtað hafskip fara nú,
fullt af viðarkolum.
5. Þeir hafa skertan skóginn hér,
skal ég um það kæra;
öll er jörðin eftir ber
eins og rökuð gæra.
6. Óðu þeir fyrst í Fannahlíð,
feldu hverja hríslu;
ógnarhöggin heyrðust stríð
hér um alla sýslu.
7. Drengja í kringum Draugalá
dengdar axir sungu;
allar vofur flýðu frá,
fældust höggin þungu.
8. Saurbæjar- um sjálfa -hlíð
sama starf þeir jóku,
allar hríslur eins með grið
upp í kol þeir tóku.
9. Merkjalækur fram hvar féll
frömd var sama iðja,
Brenni- austan fyrir -fell
fram í Laxá miðja.
10. Allt í kringum Brenni björk
börvar bjuggu ríta,
öll þar stendur uppi mörk
eins og flag að líta.
11. Mjög þeir fláðu Móadal,
mun hann varla gróa;
þar má hver einn — skýra skal -
skoða auða móa.
12. Fóru í kringum Fúsakot,
flestallt hjuggu niður;
féllu stönglar rétt í rot
roknahöggin viður.
13. Vatnaskógur varð ei frí
voða fyrir grandi;
engin hríslan honum í
hygg ég eftir standi.