Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 16

1G
síðar ræltist; ferðin gekk seint, en loksins nálgaðist
Páll Rómaborg, og er kristnir menn, sem þar bjuggu,
vissu það, fóru þeir móti honnm og fögnuðu honum;
þá er Páll var kominn til Piómaborgar, var liann afhent-
ur þar foringja lífvarðarins; lét hann einn hermann gæta
hans; en að öðru Ieyti var honum leyft að boða guðs-
ríki, og kendi Páll með allri djörfung um Drottinn Jes-
úm; liðu svo 2 ár. Mcðan Páll sat í Ilómaborg, ritaði
hann bréf sín til Efesusmanna, Filippímanna, Kólossa-
manna (sú borg var i Litlu-Asíu), hið síðara bréf til
Tímóteusar og bréfin til Títusar og Filemons.
Um æfi Páls eptir þetta vitum vér ekkerl með fullri
vlssu; en eptir því sem fornar sagnir segja, þá losnaði
liann úr varðhaldinu nokkru seiuna, og fór þá enn eina
krislniboðsferð; er þess jafnvel getið, að hann hafi boðað
trú á Spáni, eins og ltann hafði í hyggju, er hann
skrifaði bréfið til Rómverja; síðar er þó mælt, að hann
hafi komið aptur til Rómaborgar og látið þar líf sitt
fyrir evangelíum Jesú Krists á ofanverðum dögumlNerós
keisara.
það sem einkum skín út úr hugarfari Páls postula
er sjálfsafneitun, undirgefni undir guðs vilja og fram-
kvæmdarsöm mannelska. Öll æfi hans, eptir að hann
varð snortinn af Guðs náð og snérist, var helguð Guði.
En að helga líf sitt Guði er ekki innifalið í því að draga
sig út úr heiminum, heldur í því að eila heillir annara
manna, og þetta hafði postulinn sífellt fyrir angum og
lét það vera mark og mið allra gjörða sinna. Ilann tók
innilegan þált í annara kjörum, og leitaðist einnig við
að bæta úr tímanlegri neyð þeirra, sem vér meðal ann-
ars sjáum af því, hve annt honum var um að salna
gjöfum lianda nauðstöddúm kristnum mönnum í Jerú-