Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 24

24
og þeir töluðust ekki við á daginn, fyrr en þeir komu
saman á kveldin.
Þannig lifði Krýsostomus í 4 ár, og að þeim liðu-
um flutli hann í helli nokkurn og var þar 2 ár sem
einsetumaður; var hann þá orðinn heilsuiaus af vökum,
föstum og meinlætalifnaði, svo að hann varð að snúa
aptur lil Antíokkíu. Seinna játaði hann það opinberlega,
að ser hefði sést yíir í þvf að kvelja þannig sjálfan sig
og það er gleðilegt, að hann þrátt fyrir þennan lifnað-
arhátt gat í mörg ár þar eplir starfað lil að efla guðs-
ríki og útbreiða Iírists kirkju.
{>egar Krýsostomus kom aptur til Anlíokkíu var búlð
að setja vin hans og kenniföður Mílelíus biskup aptur
inn í embætli sitt og honum tókst að vinna Krýsosto-
mus til að verða djákna sinn, og var hann vígður til
þess embættis hér um bil árið 380. I’á var það ekki
algengt, að djáknar prédikuðu, heldur vitjuðu þeir sjúkra,
útbýttu gjöfum meðal fálækra og báru umhyggju fyrir
tímanlegum þörfum samkrislinna bræðra. I’eir urðu þvf
gagnkunnugir ástandi og lifnaðarhátlum margra krist-
inna manna, og vér sjáum, að Krýsostomus þessi árin
heíir lekið saman margar ritgjörðir um það, sem fyrir
hann kom, og þær bera það með sér, hve nákunnugur
hann var heilagri ritníngu, því liann sannar og skýrir
allt með greinum og dæmum úr henni, og eins hitt,
hve innilegan þátt hann tók í annara kjörum. Eitt af
sóknarbörnum hans var úngmenni nokkurt að nafni
Stagiríus, sem var þjáður af þúnglyndi, er virtist vera
ólæknandi, og voru menn á þeim tímum alment svo
hjátrúarfullir, að þeir kendu þesskonar veikindi vond-
um öndum og kölluðu hann djöfulóðan; en hann hugs-
aði um að fyrirfura scr til að losast við þjáningar sínar.