Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Blaðsíða 46

46
ið ágengl þar í kristniboðinu, því bæði voru allar goða
líkneskjur brendar og daginn eptir að Vilhjálmur kom
þángað, komu hér um bil tvær þúsundir hvítklæddra
manna saman í kirkjunni og vakti það bjá honum undr-
un og gleði. Ilann prédikaði þá út af Jóh. 3, 16: <'Svo
elskaði Guð heiminn, að hann gaf sinn eingetinn Sou
til þess að hver, sem á hann trúir, ekki glatist, heldur
hafi eilíft líf», og hvar sem hann kom, lagði hann fyrst
ýmist út af þessum orðum og ýmist út af 1. Tím. 1,
15: «það er sannur lærdómur og í alla staði viðtöku
maklegur, að Jesús Kristur er kominn í heiminn til að
frelsa synduga menn og er eg hinn helzti þeirra»; því
að það fékk ætíð mikið á þá, að Guð af elsku sinni
hefði fórnfærl Syni sínum á krossinum og að þessi fórn
hefði gjört allar fórnir þeirra óþarfar. Nú ásetti Vil-
hjálmur sér að fara til Naratongaeyjar, sem er stærri
en allar hinar; en allir löttu hann mjög þeirrar ferðar
og sögðu, að eyarskeggjar væri mjög grimmir og illir
viðureignar. fá spurðu nokkrir, er þaðan voru og
höfðu tekið kristna trú; livort Jesús hefði ekki líka
dáið fyrir þá? og buðust til að fylgja Vilhjálmi og líka
bauðst Papejha til þess. Fyrst komu þeir við á eyum
þar í grennd og gjörðu margir góðan róm að máli
þeirra, þótt þeir líka mættu mótstöðu. Á einni eyunni
lofuðu menn að taka við keunendum; en jafnskjótt og
Papejha og fieiri voru lentir, réðust þeir á þá og voru
nærri búnir að kyrkja Papejha, þegar hleypt var úr fall-
bissu á skipinu; flúðu þá eyarmenn og kennendurnir
komust undan; en er þeir á heimleiðinni komu aptur
til eyar þessarar, fengu þeir góðar viðlökur, því meðan
þeir voru burtu hafði skæð drepsótt komið þar upp,
sem eyarmenn héldu, að væri refsing frá «Guði hinna