Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Blaðsíða 50

50
liinai' fjölbygðustu eyar í Suðurhöfunum, en mundu hafa
gjöreyðst af slyrjöld og ófriði liefði kristindómurinn ekki
komiö þangað. I’essar eyar höfðu hvorki skurðgoð,
presta né blót, heldur dýrkuðu þeir nálega sérhvert
skriðkvikindi. I’ótt þair væru því illa ræmdar á hinum
eyunum fyrir guðleysi, eða réttara sagt fyrir skort á
skurðgoðum, fékk þó kristin trú hvergi betri viðtökur
en þar. það fór þar cins og annarstaðar, að það sem
fyrst greiddi götu fyrir kristniboðinu, var fregnin um þá
slórkosllegu breytingu, sem komin var á hinar eyarnar.
Vilhjálmur kom fyrst lil eyarinnar Savaji, semerstærsta
uyan, og íékk bezlu viðtektir hjá fyrirmönnunum, eink-
um Malietóa, og tóku þeir fúslega við kennimönnum
tians. Aðrar evar óskuðu líka að fá kennendur, en Vil-
hjálinur hafði þá ekki til og lofuði þvl að koma aptur
næsla ár. I’ar eplir sigldi hann heimleiðis glaöur af
þeirri blessun, sein liaföi fytgt ferð lians, og ulstaðar
var honum tekið fegins hendi, og þegar liann sagði frá,
hve vel sér liefði gengið, lofuðu nienn Droltin. I’egar
liann embæltaði í fyrsta sinn eptir heimkomu sfna, sakn-
aöi liann eins af sínum kærustu áheyrendum; en það
vur gamall og blindur maður, að nafni Me, og þá er
liann lieyrði, að hann væri veikur, llýtli liaiiu sér heim
til lians. Meðan Me var heiðinn, voru allir á Najalea
liræddir við hann; en þegar hann misli bæði augun í
seimislu orustuiini, áður eyan kristnaðist, tók hann
krislni, og þótt lianii væri blindur, var liann þó betur
að sér í heilagri rilningu en íleslir aörir, og hafði sótt
skólanu á hverjiim degi kl. G oplast nær ieiddur [lang-
að af konungi sjálfum. i’egar nú Vilhjálmur kom inn
til hans og sptirði, hveiinig honum liði? mælli hanu:
i'Ert þú þama? á eg þá enn eiuu sinni að fá að heyra