Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 52

52
á eyunni nema kristniboðsskipið, og annað kristniboð-
arahúsið; af-hinu reif þakið. Eyarmenn könnnðust við,
að þetta væri hyrting Drottins, og beygðu sig undir
votduga hönd hans.
Á Samóaeyunum hafði Vilhjálmur víða lofað að
koma þángað aptur að ári, sem sé 1831; en af áður-
greindum ástæðum og sakir lasleika konu sinnar gat
hann ekki komið því við fyrr en ári síðar (1832). Þá
tókst hann ferð á hendur til eya þessara, og fór úr
einni eyu í aðra, og fékk hann hvervetna svo góðar
viðtökur, að hann sá, að kristniboðið var þar vel á veg
komið, og að guðsorð hafði snortið hjörtun. Hér skal
að eins tílgreina eitt dæmi. J>egar hann kom til eyar-
innar Tutuita, slóu eyarmenn í bátum hríng um skipið,
og úr einum þeirra sté únglingur nokkur upp á skipið
og kvaðst vera «orðsins barn". Vilhjálmur fór þá nið-
ur bát sinn og ætlaði í land; en er hann sá, að strönd-
in var þakin vopnuðum mönuum, stöðvaði hann bátinn,
féll á kné og baðst fyrir. Þegar eyarhöfðínginn sá það,
vóð hann út að bátnum og spurði Vilhjálm, hvorl hann
væri hræddur við að koma á land. Vilhjálmnr svaraði:
<■ já, ekki er eg alveg óhræddur, því að eg hefi heyrt,
að þér séuð villimenn, og að óttalegt morð hafi verið
framið í þessum vogi». «Satt er það», mælti höfðíng-
itin; «en nú erum vér ekki lengur villimenn, heldur
erum vér kristniri).. Og þegar Vilhjálmur sput'ði, hvernig
þeir hefðtt kristnasi, svaraði hann: «fyrir nærfcllt 2 ár-
um kom stórhöfðíngi nokkur, að nafni Vilhjálmur, frá
landi hinna hvítn manna til eyarinnar Savaji; margir
af vorum mönnum voru þar þá staddir, og er þeir kotnu
heirn aptur, kendu þeir oss kristileg fræði, svo margir
af oss eru nú orðnir «orðsins börn». Þegar Vilhjálm-