Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Síða 59

59
ilugvekja
u m Þjóðhátíð í s I e n (1 i n g a 8 u m a r i ð I 8 7 í.
þegac þessi vetur er liöinn til ernla, og sumarið
gengur í garð, teljum vér tlu hundraðára aldir, eða
þúsund ár, liðin síðan þetta land vort
b y g ð i s t. í raun réttri ern hver tímamót þýðingarmikil,
því að þau ern áfangastaðir á leiðinni frá vðggunni til graf-
arinnar; á þessari leið höfum vér farið eina dagferð í hvert
skipli sem sól rennur til viðar, þótt vér sjaldnast gæt-
um þess, og hinn ófarni æfivegur vor hefir á sama tíma
orðið einni dagleið styltri. Vér hefðtim því fullt tilefni
til að standa við í huganum og litast um á hverjum
dægramótum, vikumótum og mánaðamótum, og hugleiðn,
hvernig vér höfum varið hinum liðna tíma. En vaninn
sljóvgar oss, svo að hin smærri og tfðari tímaskipti
vekja sjaldnast athygli vora. Og vel væri, ef sjálf ára-
m ó t i n gæfu oss ávalt gagnlega og alvarlega hugvekju
um hina rétlu notkun tfmans.
En hversu sljóvir, hversu athugalausir sem vér ein-
alt erum, þá eru þó tímamótin á íhöndfarandi sumri
svo mikilfengleg og sjaldgæf, að það er naumast ætlandi,
að þau geti liðið yflr nokkurn af íbúum þessa lands,
sem komnir eru til vits og ára, án þess að hann, að
minsta kosti um stund, vakni af daglegu svefnmóki and-
varaleysis og athugaleysis, og gefl nokkurn gaum þessu
merkilega tákni tfmans. |>ví aflmikil og vekjandi er sú
hugsnn: t ú s u n d á r eru liðin síðan forfeður vor-