Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 67

67
hann verða til að lífga og viðhalda. f>egar vér lyptnm
augunum frá náttúrunni umhverfis oss upp til hins al-
stirnda liimins, sjáum vér, að hann er þakinn óteljandi
stjörnngrúa, sem allar bera vitni um almætti og speki
skaparans og ganga viðstöðulaust áfram sínar arskömt-
uðu brautir, því alvizka hans hefir þannig haft tillit til
sérhverrar mótspyrnu sem verður fyrir himinhnöttunum
á þeirra endalausu ferð um himingeyminn, að hún
annaðhvort eyðist af gagnstæðum öflum, eða verður að
stvðja að því að viðhalda reglubundinni rás þeirra.
Mundi þá ekki hin sama alvizka stjórna kjörum mann-
anna. Að vísu er það geigvænlegt að virða fyrir sér
þá krapta, sem koma óhöppum og slysum til leiðar, og
ónýta hin beztu áform og fyrirtæki; að visu er það
óttalegt að sjá, hvernig hið vonda vald syndarinnar
breytir því í bölvun, sem ætlað var til blessunar. En
þessi ótti hlýtur að hverfa þegar vér gætum þess, að
maðurinn hefir að sönnu frjálsræði lil að fremja hið
illa, sem Guði er á móti, en að alvizka hans getur
stjórnað afieiðingum þess og látið þær styðja að því, að
ná fyrirætlun sinni og ákvörðun heimsins. Vér lærum
bezt að þekkja þessa óendanlegu speki, sem ræður fyrir
viðburðanna rás, þegnr vér gætum að vorum eigin lífs-
ferli og því, sem Guð hefir látið oss að höndnm bera.
llversu opt höfum vér ekki möglað yfir þeim óhöppum,
sem oss vildu til, og þeim tálmunum, sem ónýttu vor
góðn áform, eða eitthvað, sem vör gjörðum oss vissa
von um; en síðan hlutnm vér að kannast við þá alvitru
og nákvæmu föðurgæzku, sem snéri þessu öllu í hag
fyrir oss og lét það verða oss til heilla; eða þegar vér
áttum í stríði við ýmislega mæðu og mótlætingar, og
héldum, að vér vœrum að berjast við hörð og ósveigj-