Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 68

68
anleg forlög, þá máttum ver cptir á mcð blygðun játa,
að Guðs gæzkuríka speki ætlaði með þessum krossburði
að mýkja harðúð og þrjózku hjarta vors, til þess að
gjöra oss hæfilega fyrir ástgjafir sínar og velgjörninga.
Ef menn grandgæfiiega og alvarlega ryfjuðu upp
með sér umliðna æfi sína, þá mundu flestir, að minsta
kosti þeir, sem komnir eru til fullorðins ára, hljóta að
kannast við, að þessu er þannig varið og gjöra þessa
eða svipaða játningu:
»I>ví eldri sem eg verð, því bctur sé eg og finn
til þess, að eilíf miskunsemi Guðs hefir ráðið lífs-
kjörum mínum. Um eitt leyti æfi minnar ráfaði eg í
myrkri vantrúar og efasemda, og hugsaði lítið um hann,
sem nú er huggun og athvarf hjarta mins; eg ráfaði
í myrkri veraldlegs og holdlegs hugarfars og misti
sjónar á því ljósi guðlegra sanninda, sem ástríkir for-
eldrar höfðu kveikt í sálu minni; en Drottinn fylgdi mér
þó og gætti mín á mínurn dymmu villustigum; hann lét
þá óblessun, sem leiddi af syndum mínum, verða til
að vekja mig og leiða mig aptur til sín og það, sem
mér þókti vera ógæfa lét föðurgæzka hans verða mér
til hamingju og blessunar. Hann lét ætíð sorg eða al-
varlegar bendingar vitja mín á réttum tíma lil að af-
stýra því, að eg gleymdi sér, eða til að uppræta ein-
hverja syndsamlega girnd úr hjarta mínu, sem eg hafði
enn ekki alveg yfirbugaðn. Sérhver maður er nokkurs-
konar smáheimur, eða lítið sýnishorn af beiminum, og
fyrst eg nú sé, hvernig Drottins eilífa miskunsemi á
svo dásamlegan hátt elur önn fyrir mér, og með náð og
speki stjórnar öllum lífskjörum mínum og blandar blíðu
og stríðu saman, eins og hann sér hentugast fyrir sálu-
hjálp mína, hvernig getur þá hjá því farið, að eg sé