Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Blaðsíða 75

75
tjölduðu hana innan nóttina áður með rekkjuvoðum;
borð var haft fyrir altari og á það breiddur hvítur dúk-
ur og kveikt á tveimur kertumv t?etta var oll sú við-
höfn, sem höfð var á þessum ofsóknartíma; en Gnð
fer ekki eptir því, heldur lítun á hjartalagið. Á jóla-
nóttina fór hverí mannsbann úr þorpinu hljóðlega, til
hlöðunnar og gjörðii þar bæn sína til Ðrottips. f’á var
það álitið hið mesta ódæði að koma þannig saroan U1
bænagjörðar og var dauðasök ef þaði komst u.pp. 1*011»
gjörði trú þeirra enn fjörugri og innilegri líkt og í
hinni fyrstu kristni. Hinn frakkneski sögnritari b.ætir
þessu við: »Æ! hví deyfir roeðlætið guðræknina?: og
hvar flnnst nú þessi innilega og brennandi andakt? Nú
er það ekki bundið hættu að göfga Frelsarana, og þó
gjöra menn það með meira kaldsinni. Kirkjur vorar
eru aptur opnaðar; eg sé, að ölturin eru prýdd með
blómum og glóandi af gulli og að þar er allt fullt af
ijósum, skrauti og viðhöfn; en eg finn hvergi þá brenn-
andi trú, sem gjörði þessar tíðir, er haldnar voru
heimugiega og með lífshættu í hreisum fátæklinganna,
eða úti í skógunum, svo fagrar og áhrifamiklar«.
Bændurnir snéru aptur heim til sín fyrir dögun og
héldu, að enginn hefði komist að þessari guðsþjón-
ustugjörð; en einhver njósnarmaður hafði fengið að
vila, að presturinn héldi til þar í sókninni, og sagt
yflrvaldinu frá því, sem lét vandlega leita að honum á
hverjum bæ; en bóndanum tókst þó að feia hann, svo
hann fanst ekkí. Nokkra daga varð að loka hann inni
í bakaraofni, en á nóttunni fór hann í kotin þar í grend
og reyndu bændurnir til á allar lundir að sýna honum
elsku sína og virðingu, sem hann gat ekki launað með
öðru en því að biðjast fyrir með þeim.