Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 8

8
ÓÐINN
Pjelur Björnsson,
skipstjóri á »Goðafossi«.
Jón Eiríksson,
skipstjóri á »Lagarfossi«.
Ásgeir Jónasson,
skipstjóri á »Selfossi«.
sjer til rúms eftir fertugsaldurinn. En vit Jóns
hefur verið sá höfuðstóll, er honum nægði til
að fleyta sjer og stórri fjölskyldu yfir torfærur
heilsuleysis og atvinnuleysis. Pannig kvaðst hann
sjálfur eiga þessa síðustu atvinnu sína í þjón-
ustu stjórnarinnar í Washington að þakka kynn-
um sínum við stjórnmálamenn hjer í Baltimore,
er mæltu fram með honum, þegar hann sótti.
Sýnir það álit þeirra á honum. Og að hann var
mikils metinn í fjelagi vopnabræðra sinna, mátti
lesa úr andlitum þessara gömlu hermanna, þeg-
ar þeir stóðu yfir moldum hans.
En þólt höfuð Jóns væri gott, þá er mjer
grunur á að hjartað hafi verið enn þá betra.
Strax við fyrsta álit mátti sjá góðviljann, sem
skein af andliti hans, handtak hans var þjett og
vinfast og manni leið vel í návist hans. Ljett-
lyndur var hann, svo að erfitt var að verjast að
komast í gott skap með honum. Og þrátt fyrir
greindargáfur Jóns og sýndar rósemi, er mjer
grunur á að tilfinningar hans hafi oft átt drjúg-
an þátt í gerðum hans. Til þess bendir æfin-
týralöngun hans á yngri árum. Tíl þess bendir
og það, að hann virðist, þrátt fyrir kunnáttu
sína, aldreí hafa verið það sem kallað er »góð-
ur kaupmaður«. Hann var að upplagi og í lund
eins óskyldur Jakobi ísakssyni eins og Islend-
ingar geta frekast verið. En auk þess hefur hann
líklega ekki verið nógu harður við sjálfan sig og
aðra, og get jeg ekki hugsað mjer að hann hafi
látið neinn synjandi frá sjer fara, ef hann gat
hjálpað, og jafnvel þó hann í rauninni gæli það
ekki. Það er eitt m. a. til marks um höfðingslund
Jóns og hjálpsemi, að hann lagði drýgstan skerf-
inn til þess að bræður hans, Metúsalem og Þor-
steinn, gætu stundað búnaðarháskólanám, og að
nokkru samtímis báðir. Sömu umhyggu og höfð-
ingslund sýndi hann um menningu systkina
sinna annara og barna sinna.
Jóni kipti mjög í kyn til hinna fornu íslenku
höfðingja, forfeðra sinna. Á söguöldinni hefði
Filipseyjakappinn verið með höfðingjum talinn.
Ungur hefði hann unnið sjer fje og frama í
viking og heima hefði karlmenska hans og
drengskapur og höfðingslund trygt honum fylgi
fjölda þingmanna. Yinsæll hefði hann setið að
búum sínum og notið lifsins. — Og þegar æf-
inni lauk, hefði hann látið leggja sig í haug,
þar sem hann hefði besta útsýn yfir óðul sín.
Jón Stefánsson var fyrst og fremst Islending-
ur hvað sem hann starfaði og hvar sem hann
fór — sannur íslendingur í eðli og tilfinningum.
Prátt fyrir langar og fjarlægar úlivistir, önn við
dagleg störf og nálæg viðfangsefni, þá dvaldi
hugur hans jafnan við Island og islensk mál-
efni. Hugur hans, tilfinningar og þrár leituðu
staðfastlega heim — heim til íslands.
1