Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 44

44
ÓÐINN
Jórunn Þorvaldsdóttir.
Pann 17. ágúst 1333 andaðist kenslukonan Jórunn
Porvaldsdóttir í Hafnarflrði. Jórunn sál. var fædd í
Sauðlauksdal 1. jan.
1898 og þar ólst hún
upp hjá foreldrum
sínum, sjera Porvaldi
Jakobssyni og frú
Magdalenu Jónsdótt-
ur. Hún stundaði fyrst
nám í kvennaskólan-
um 1 Reykjavík og
1921—1922 gekk hún
á hannyrðaskóla —
Kunst-flidskólann i
Kaupmannahöfn, en
hvarf þá heim aftur
til foreldra sinna, er
þá voru flutt tíl Hafn-
arfjarðar. Tók hún
þegar að sinna kenslu-
störfum í hannyrðum
og hljóðfæraslætti, en
þær greinar hafði hún
sjerstaklega lagt fyrir sig, en trygð hennar við heimilið
og aldurhnigna foreldra öftruðu henni frá því að taka
sjer fasta stöðu sem kennari, en kennarastarflð hafði
hún ætlað sjer að gera að æfistarfi sínu. Hún tók því i
alla jafna nemendur heim til sín, eflir því sem ástæður
leyfðu, og fengu færri en vildu að njóta tilsagnar hennar.
Jórunn sál. var frábær kona að andlegu og líkamlegu
atgervi. Meðal há að vexti og samsvaraði sjer vel, fríð
sýnum, hæglát og sjerlega prúð í allri framgöngu, þjett
í Iund, lipur og glaðsinna. Er hennar þvi sárt saknað,
ekki aðeins af forcldrum og vandamönnum heldur
einnig af vinum hennar og öllum þeim, sem einhver
kynni höfðu af henni. — Þetla er siðasta erindið í eflir-
mælum, sem einn af vinum hennar (S. G.) orti eftir hana:
Pig verma vænstu þakkir.
En vinir þinir kveðja.
Pú svanga vildir seðja,
þú grátna vildir gleðja,
þitt líf var fögur fórn.
Jeg hef ekki hirt um að rekja ætt Jórunnar sál., þvi
foreldrar hennar eru landskunn og ættir þeirra itar-
lega raktar áður, föðurættin i niöjatali sjera] Björns
í Bólstaðarhlíð, eftir Th. Krabbe, en móðurættin i sýslu-
mannaæfum Boga Benediktssonar, þar sem getið er
Jóns Hjaltalíns sýslumanns.
Jón Jónsson lœknir.
Sjera Friðrik Friðriksson:
Starfsárin II.
Utanförin langa.
Nú skal hefja máls á því, sem fyr var frá horfið,
er jeg hóf þriðju Danmerkurferð mína 1. sept. 1907
með »HóIum«. Sigldum vjer frá landi í góðu veðri
og höfðum blíðskaparveður lengst af á ferðinni. Þótt
eigi væru mikil nje sjerlega rúmgóð heimkynni á
öðru farrými, bætti það upp, að vjer samferðamenn-
irnir vorum vel samrýndir. Voru hinir ungu studentar
glaðir og kátir og höfðum vjer hina skemtilegustu
daga. Sumir höfðu áður farið utan, svo sem Páll
Sigurðsson, er stundaði guðfræðisnám í Kaupmanna-
höfn. Sumir vorn nýir stúdentar, sem höfðu aldrei
svo að segja verið með gufuskipum. í þeirra hóp var
Alexander Jóhannesson, sem mjer var mjög kær,
fyrst og fremst vegna foreldra hans og síðan vegna
viðkynningar við hann á skólaárum. Hann var sjó-
veikur fyrst framan af, en leið þó þolanlega með því
að liggja kyr. Jeg hafði heyrt að gott væri að strengja
fast voð um sig miðjan, og gerði jeg það, við hann;
lá hann svo kyr og bærði ekki á sjer, og var
hinn kátasti; en er að matmálstíma kom, sagði jeg
honum að kasta upp og fjekk hann svo að því loknu
til að borða eins hraustlega og hann gat. Liðu ekki
margir dagar þangað til hann gat komist á kreik.
Varð ferðin því skemtilegri, er lengra dró, og skorti
hvorki sögur nje söng hjá oss. Ekkert sjerlegt vildi
til, er minnisstætt yrði mjer, því að hver dagurinn
var öðrum líkur. Vjer komum til Hafnar síðla að
kvöldi þess 9. september, og hjelt jeg þegar upp í
K. F. U. M. og náði þangað rjett fyrir lokun. Var
mjer tekið þar með opnum örmum og vísað upp á
svefnherbergi, er jeg aldrei áður hafði komið í. Það
lá efst uppi í turni sívölum, er stendur í suðvestur
horni byggingarinnar, og er gengið inn í hann úr
húsagarðinum. Voru þar 100 þrep upp að ganga; er
ekkert í turninum nema stiginn og kringlótt herbergi
uppi undir turnhjálminum. Gluggar eru allir kringl-
óttir eins og gluggar á skipshlið. Herbergið lá á því
sem svarar 6. hæð og gnæfir upp yfir alla mæna
á byggingunni. Mjer fanst, er jeg lá í rúminu, að jeg
enn vera á skipsfjöl. Jeg lá lengi vakandi og gat
ekki sofnað. Dunurnar í umferðinni heyrðust inn til
mín líkt og sjávarniður og rjenuðu ekki fyr en eftir
i