Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 12

12
Ó Ð I N N
Frú Kristín Matthíasson.
Hún er á siðari árum orðin þjóðkunn af starfsemi
sinni fyrir Guðspekifjelagið hjer á landi og af ritsmíð-
um fyrir málefni pess,
sem einkum hafabirtst
í »Ganglera«, tímariti
fjelagsins. Hefur hún
verið fulltrúi íslands
á fundum fjelagsins
erlendis, m. a. í Ind-
landi, og hefur hald-
ið hjer fyrirlestra og
skrifað fróðlegar rit-
gerðir um málefni
Indverja og dvöl sína
þar í landi. Er hún
bæði vel ritfær og
vel máli farin. Frú
Kristín er dótlir Pórð-
ar Thoroddsen lækn-
is, en gift Steingrími
Matthíassyni lækni á
Akureyri. Þau giftust
hjer í Reykjavík sumarið 1907, er Steingrímur var hjer
settur hjeraðslæknir, en fluttust skömmu síðar til Ak-
ureyrar og hafa búið þar síðan.
Allir menn er þar váru fyrir hneigðu þeim
manni, ok fögnuðu sem herra sínum, fundu
þeir þá brátt, at þangat var skotið öllum ráðum
ok atkvæðum sem hann var. Síðan sendi þessi
maðr eftir þeim Guðleifi, ok er þeir kómu fyrir
þenna mann, þá mælti hann til þeira á nor-
rænu, ok spyrr, hvaðan af löndum þeir váru.
Þeir sögðu, at þeir væri flestir íslenzkir. Þessi
maðr spurði hverir þeir væri þessir íslenzku
menn, gekk Guðleifr þá fyrir þenna mann og
kvaddi hann virðulega, enn hann tók því vel,
ok spyrr hvaðan af Islandi þeir væri, en Guð-
leifr segir at hann væri ór Borgarfirði, þá spurði
hann hvaðan ór Borgarfirði hann var, enn Guð-
leifr segir þat. Eftir þat spurði hann vandlega
eftir sjerhverjum hinna stærri manna í Borgar-
firði ok Breiðaíirði. Ok er þeir töluðu þetla,
spyrr hann eftir Snorra goðaok Þuríði frá Fróðá,
systur hans, ok hann spurði vandlega eftir öllum
hlutum frá Fróðá ok mest at sveininum Kjartani,
er þá var bóndi at Fróðá. Landsmenn kölluðu
í öðrum stað, at nökkurt ráð skyldi gera fyrir
skipshöfninni. Eftir þat gekk þessi mikli maðr
brott frá þeim, ok nefndi með sér tólf menn
af sínum mönnum, ok sátu þeir langa hríð á
tali. Eftir þat gengu þeir til mannfundarins.
Þá mælti hinn mikli maðr til þeira Guðleifs:
»Vér landsmenn höfum talat nökkut máli yðar,
ok hafa landsmenn nú gefit yðvart mál á mitt
vald, enn ek vil nú gefa yðr fararleyfii þangat
sem þér vilit fara, enn þó yðr þykki nú mjök
á liðít sumar, þá vil ek þó ráða yðr, at þér lálið
á brott héðan, því at hér er fólk ótrútt ok ilt
viðreignar, enn þeim þykkja áðr brotin lög á sér«.
Guðleifr mælti: »hvat skulum vér til segja, ef
oss verðr auðit at koma ttl ættjarðar várrar,
hverr oss hafi frelsi gefið?« Hann svarar: »þat
mun ek yðr eigi segja, þvi at ek ann eigi þess
frændum mínum ok jfóstbræðrum, at þeir hafi
hingat þvílika ferð, sem þér munduð haft hafa
ef þér nytuð eigi mín við, enn nú er svá komit
aldri mínum, sagði hann, at þat er á engri
stundu örvænt, nær elli stígur yfir höfuð mér,
en þó at ek lifi enn um stundar sakir, þá eru
hér á landi ríkari menn enn ek, þeir er lítinn
frið munu gefa útlendum mönnum, þó at sé
eigi hingat nálægir, sem þér eruð at komnir«.
Síðan lét þessi maðr búa skipit með þeim, ok
var þar við tíl þess byrr kom, sá er þeim var
hagstæðr út at taka. Enn áðr þeir Guðleifr skildu,
tók þessi maðr gullhring af hendi sér, og fær í
hendur Guðleifi, ok þar með gott sverð, enn
síðan mælli hann við Guðleif: »Ef þér verðr
auðit at koma til fóstrjarðar þinnar, þá skaltu
færa sverð þetta Kjartani, bóndanum at Fróðá,
enn hringinn Þuriði móður hans«. Guðleifr
mælti: »hvat skal ek til segja, hver þeim sendi
þessar gjafir?« Hann svarar: »Seg at sá sendi,
at meiri vin var húsfreyjunnar á Fróðá enn
goðans at Helgafelli, bróður hennar. Enn ef
nökkurr þykist vita þar af, hverr þessa gripi
hefir átt, þá seg þau orð, at ek banna hverjum
manni á minn fund at fara, því at þat er en
mesta ófæra, nema þeim takist þann veg giftu-
samlega um landtökuna sem yðr hefir tekist,
er hér ok land vítt ok ilt til hafna, en ráðinn
ófriðr allstaðar útlendum möunum, nema svá
beri til sem nú hefir orðit«. Eftir þetta skyldu
þeir. Þeir Guðleifr létu í haf, ok tóku lrland síð
um haustit, ok váru í Dýflinni um vetrinn, enn
um sumarit sigldu þeir til íslands, ok færði Guð-
leifr þá af höndum gripina, og höfðu allir þat
fyrir satt, at þessi maðr hafi verit Björn Ásbrands-
son Breiðvíkingakappi, enn engi önnr sannindi
hafa menn til þess, nema þau sem nú várn sögð«.