Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 46

46
Ó Ð I N N
hafði heyrt. Jeg sat þar úti í horni og Iagði auðvit-
að ekki til málanna. Svo stingur einhver upp á því
að syngja þennan nýja sálm og lag, sem það hefði
lært á fundinum. Svo byrjar einn og allir tóku undir
í söngnum: »Bed for dit Hus, dit eget Hjern*. Jeg
hafði aldrei áður heyrt lagið, sem Ricard hafði sagt
mjer, að hann hefði látið semja við kvæðið. Allur
söngurinn var sunginn. Svo var farið að tala um
höfundinn, að hann væri frá íslandi o. s. frv. Einn
kvaðst einu sinni hafa verið á samkomu, þar sem
hann hefði talað. Nú kærði jeg mig ekki um að
heyra meira og spurði manninn, hvort hann þekti
»Pastor Fridrikssonc. »Nei«, sagði hann, »ekki ann-
að en þetta*. »Gætuð þjer þekt hann, ef þjer sæjuð
hann«. »Jeg veit ekki«, sagði hann, »jeg stóð svo
langt niðri í salnum«. En í því leit hann á mig og
sagði: »Já, en það eruð þjer?« »Já«, sagði jeg. Þá
varð nú mikil gleði hjá samferðafólkinu, að hafa alt
í einu á meðal sín höfundinn að sálminum, sem það
hafði sungið, og þegar það heyrði að jeg hafði aldrei
áður heyrt lagið, var sjálfsagtað syngja það aftur. Og
svo urðu fjörugar samræður á eftir, þangað til komið
var að þeirri sföð, sem það ætlaði til. Kvaddi fólkið mig
með þeirri alúð og gleði, sem með Dönum er títt.
Jeg fann víða að þessi söngur hafði aflað mjer vina
víðsvegar út um landið. Alstaðar var mjer vel fagnað.
Jeg kom á nýja staði, þar sem jeg hafði aldrei áður
verið, og kyntist nýjum mönnum lærðum og leikum;
en glaðastur var jeg að heimsækja þá staði þar sem
jeg hafði áður verið. Jeg kom til Bregning pr. Ring-
köbing. Þar bjó sjera Magnús Magnússon. Við höfð-
um verið á samkomu saman einhversstaðar í grend-
inni og þaðan ók jeg með prestinum heim til hans.
Það var orðið mjög framorðið, er við komum heim
þangað, og alt fólk í svefni. Presfurinn vísaði mjer
til herbergis þess, er jeg átti að sofa í. Næsta morg-
un vaknaði jeg við það, að kvikt var orðið í her-
berginu. Jeg opnaði augun; fyrir framan rúm mitt
stóðu þrír smádrengir, og er þeir sáu að jeg var
vaknaður, lagði næstelsti drengurinn hendurnar um
hálsinn á mjer og sagði: »Góðan daginn, guðfaðir
minn, og velkominn*. Þetta var Halldór, sonur sjera
Magnúsar, og var hann rjett að verða 6 ára. Elsti
drengurinn, Magnús Theódór, var 7 ára, og Sveinn
Eiríkur 4 ára. Vaknaði jeg þannig við góðan draum.
Dóttir hjónanna hjet Sigríður, 9 ára gömul. Jeg var
svo allan daginn í Bregning og voru litlu drengirnir
altaf í kring um mig, og voru ósköp elskir að
mjer. Magnús litli hálföfundaði Halldór af því að
hann mátti kalla mig »Gudfar«, en hann fjekk leyfi
til að kalla mig »OnkeI«, og var hann ánægður
með það.
Jeg fór í þessari ferð norður á Skaga og til Hjörr-
ing. Jeg stilti svo til að jeg gat gert hlje á ferðinni
í nokkra klukkutíma í Álaborg og fór jeg rakleitt af
stöðinni til K. F. U. M. Hús fjelagsins lá nálægt
stöðinni; höfðu þeir keypt gamalt hús, er lá umgirt
Jjómandi fallegum trjágarði. Það var ekki mjög stórt,
en þar var besti byggingarstaður fyrir stórhýsi. Mjer
þótti leitt að Álaborg var ekki á listanum yfir þá staði,
þar sem jeg átti að halda samkomur, og skildi jeg
ekki í því að þeir í K. F. U. M. þar hefðu ekki beðið
um mig. Þegar jeg kom inn í ganginn, þar sem yfir-
föt voru hengd, mætti mjer pilíur hjer um bil 18
ára. Hann var í vinnufötum. Hann heilsaði mjer að
fyrra bragði og spurði, hvort jeg væri ekki Pastor
Fridriksson frá Islandi. Jeg virti hann fyrir mjer og
fanst mjer jeg kannast við augun og andlitsfallið, en
gat ekki komið honum fyrir mig. Jeg hafði í huga
hina gömlu Álaborgardrengi. Þá brosti hann og skein
þá í mjallhvítar tennurnar og þar á meðal eina skög-
ultönn. Þá setti jeg fingurinn í Skögultönnina og
sagði: »Anders«. Hann varð hjartanlega glaður að
jeg skyldi muna eftir honum. Þetta var Anders son-
ur hjónanna í Brovst í Hanhjeraði, þar sem jeg hafði
haldið samkomu 1902 (eins og segir í fyrra bindinu
bls. 231). Jeg varð mjög glaður að finna hann. Svo
kom framkvæmdarstjórinn, hr. Kylling. Hann tók við
mjer tveim höndum og kvaðst vera Ieiður yfir því
að misfarist hefði hjá sjer að biðja um mig til Ála-
borgar. Jeg sagði honum að jeg hefði verið hræddur
um að »Hjærtebyen« hefði ekki viljað hafa mig. Við
náðum svo í eitt laust kvöld, er jeg kæmi að norð-
an frá Vendelskaga til þess að tala í K. F. U. M.
og var mjer þetta fróun mikil. Kylling sagði mjer
að hann hætti bráðum að vera framkvæmdastjóri í
Álaborg, því að hann ætlaði til Haderlev á Suður-
jótlandi og verða starfsmaður þar. En enn væri ó-
ráðið, hver yrði eftirmaður sinn í Álaborg.
Á »Skaganum« bjó jeg hjá trúuðum lækni, dr.
Damsgaard. Þar var mjög yndislegt að vera. Læknir-
inn og kona hans voru hin ágætustu hjón og Ijetu
mikið til sín taka um öll kristindómsmál. Þau áttu
son, Alexis að nafni. Við urðum ákaflega góðir vinir.
Hann var þá eitthvað 12 ára gamall.
í Árósum átti jeg yndislegar nætur tvær og talaði
á drengjafundum og eignaðist marga góða vini. Jeg
heimsótti þar móður Maríusar Hansen, fyrsta kunn-
ingja míns í Árósum frá haustinu 1901. Hún lá sjúk
á St. Jóseps-spítalanum þar í bænum og var ekki