Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 45

ÓÐINN
45
miðnæfti. ]eg hugsaði um, hvað mundi bíða mín á
þessu ferðalagi, og var í mjer óþreyja eflir að sjá og
hifta vin minn Olfert Ricard, sem ekki lengur bjó í
byggingunni. Loks sofnaði jeg og svaf fremur órótt
til kl. 7 að morgni. Reis jeg þá á fæfur og fór ofan
í borðsalinn að fá mjer árbít. Voru ungir menn á
stangli í þeim stóra sal; voru það þeir sem áttu
heimili í húsinu, ungir stúdentar og skrifstofu- eða
verslunarmenn, er áftu að koma að verki sínu um
kl. 8. ]eg litaðist um og þekti engan þeirra. ]eg sett-
ist við autt borð og tók þar morgunmáltíð mína. Alt
í einu reis einn ungur maður upp úr sæti sínu og
kemur rakleitt til mín og heilsar mjer og spyr, hvort
jeg sje ekki »Pastor Fridriksson fra Island*. ]eg
sagði sem var og varð hann auðsýnilega glaður við
og kvaðst heita Carl Bindslev stúd. theol. og eiga
heima í Álaborg. — Mjer datt í hug, hvort hann
mundi vera einn af mínum 18 Álaborgarvinum frá
haustinu 1901, sem sagt er frá í fyrra bindi »Starfs-
áranna*, og sagði að mjer þætti leift að jeg kann-
aðist ekki við hann. Hann sagði, að það væri engin
furða, því að hann hefði aðeins verið á fyrstu sam-
komunni, sem jeg hafði haldið þar; hann kvaðst hafa
setið fremst á bekk við miðganginn, þá eitthvað á
12. ári, »en er þjer genguð fram hjá mjer, þá lögðuð
þjer höndina á höfuð mjer og hvísluðuð að mjer,
»Það verður maður úr þjer seinna, ef þú heldur fast
við Guð«, en síðan hef jeg á hverju kveldi beðið
fyrir yður«, ]eg komst við af þessum orðum. ]eg
varð líka hrifinn af þessum glæsilega unga manni. Á
þeirri stund knýttist sú vinátta með okkur, sem verið
hefur mjer til mikils yndis og haldist hefur við, þótt
við höfum verið lengst af hvor á sínu horni veraldar:
hann trúboði á Indlandi og jeg hjer á íslandi. Hann
var trúaður ungur maður og eins og jeg fjekk síðar
að þekkja, alinn upp á heimili þar sem hjeldust í
hendur fín siðfáguð menning og einlægur kristindómur.
Fyrir hádegi hitti jeg minn kærasta vin Ricard og
urðu með okkur fagnaðarfundir. Við vorum mest
saman þann dag, og gengum fram og aftur í Bota-
niska garðinum, eða sátum lengi á einhverjum bekk
og nutum samverunnar í sólskininu milli trjánna og
angandi blómbeða. Fögnuður vináttugleðinnar og hins
fagra umhverfis fyltu mig þeirri unun, sem jeg leit-
ast ekki við að lýsa. Hann sagði mjer frá því, sem
ennþá var leyndarmál, að hann væri að hugsa um
að verða prestur, og hefði þegar úlsjeð sjer prestakall
til að sækja um. Hann sagði mjer og að faðir sinn
væiri orðinn mjög heilsutæpur og kvaðst verða að
vera svo mikið fyrir hann sem hann gæti. — Ricard
tjáði mjer að ferðaáætlun mín hefði verið gerð með
það fyrir augum að jeg kæmi með konungsskipinu,
en hún hefði raskast við dráttinn, en 12. september
ætti jeg að vera í Kolding, svo að jeg hefði nú að-
eins tvo daga til þess að dvelja í Kaupmannahöfn.
Daginn eftir, fimtudaginn 11. sept., lagði jeg af
stað með kvöldlestinni á leið til Kolding. Ricard
fylgdi mjer á járnbrautarstöðina og gaf mjer að
skilnaði »Söngkver fyrir unglingadeildir«, sem nýlega
hafði verið gefið út, sagði hann mjer að þar í væri
sálmur, sem jeg hefði ort á stúdentsárum mínum og
prentaður stæði í Mánaðarblaðinu, og hefði hann
tekið hann í kverið og látið semja lag við hann. Sá
sálmur byrjaði þannig: »Ðed for dit Hus, dit eget
Hjem«, gæti jeg nú lesið kverið á leiðinni. Það gerði
jeg líka. ]eg kom í lestrinum að einum söng, er jeg
með athygli fór að lesa, því að mjer fanst, að hann
túlka svo líkar hugsanir þeim, sem jeg oft hafði haft, og
er jeg var kominn fram í sönginn miðjan, fór jeg að
gæta að, hver myndi vera höfundurinn, og varð ekki
lítið forviða, er jeg sá að hann var eftir mig sjálfan.
]eg get ekki munað að jeg hefði ort hann nokkurn
tíma. Seinna fann jeg að það var söngurinn, er jeg
hafði ort á leiðinni til Borgundarhólms og aldrei
síðan sjeð. í Kolding var tekið með mestu blíðu
móti mjer af vinum minum þar. ]eg kom út til Elvig-
gaard. Þar bjó gildur og góður bóndi, Thaysen; hann
var kvæntur íslenskri konu, Sigríði Sivertsen, systur
vígslubiskups Sigurðar Sivertsen. Þar var mikið og
myndarlegt heimili; þrjá sonu áttu þau hjón: Lorentz
August, Svend Sigurd og Axel, og eina dóttur, Guð-
rúnu, átta ára eða svo. Drengirnir voru 14, 13 og
11 ára. ]eg var þar heilan dag um kyrt og hjelt
samkomu þar í næsta samkomuhúsi bygðarinnar.
Bæði hjónin voru trúuð, og frúin hin ágætasta kona.
— Þaðan fór jeg svo í ferðalag út um ]ótland og
hjelt viða samkomur, og var mjer alstaðar tekið vel.
Hitti jeg víða vini, sem jeg hafði kynst á fyrri ferð-
um og dáðist jeg að hve margir, sem þá höfðu verið
litlir drengir, mundu mig vel, því að 6—7 ár voru á
milli liðin. — Eitt atvik kom fyrir mig, sem mjer
þótti gaman að. ]eg var um kvöld á ferð í járnbraut-
lest, og þar sem það var seinalest, kom hún við á
öllum smástöðvum svo að farþegar voru komandi og
farandi. ]eg var einn í klefa langa lengi. Svo á einni
stöð, ryðst inn stór sægur og fylti klefa minn. Þegar
ar lestin var farin af stað, heyrði jeg að þetta fólk
mundi vera að koma af einhverri kristlegri samkomu;
það var mjög glatt í anda og söng ýmsa sálma og
andleg ljóð, og á milli var talað um það, sem það