Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 17

ÓÐINN
17
sinni og móðurbræðrum. Snemma fór gott orð
af Sigmundi, og var fjöri hans og kappi við
brugðið. Þegar hann hafði náð fullum þroska
átti hann sjer fáa líka. Þegar talað var um úr-
valsmenn að vilja og vinnuþoli, var það há-
mark, að bera þá saman við Sigmund, lengra
varð naumast komist í þeim efnum. Gagn hús-
bændanna var honum fyrir öllu, að vinna vel
og vinna mikið var hans metnaðarmál. Um
verkalaun var þá minna hugsað. Vann hann
sjer því bæði traust og vináttu þeirra er nulu
hans miklu og
góðu verka. Voru
það stórbænd-
urnir Hannes í
Deildartungu og
Björn í Bæ, sem
áttu því láni að
fagna.
Vorið 1892 gift-
ist Sigmundur,
Vigdísi, dóttur
Jóns bónda Þórð-
arsonar í Norð-
tungu. Mestu
myndarstúlku.
Var brúðkaup
þeirra haldið að
Deildartungumeð
hinni mestu rausn að fornum sið. Þá var
jörðin Garðar á Akranesi, hið forna prestsset-
ur, laus til ábúðar. Reistu þau þar bú 1892
og hjuggu þar alla sína tíð. Þá ríkti enn hin
forna venja, að allir Borgfirðingar ferðuðust
haust og vor til Akraness. Urðu þá Garðar mið-
stöð gesta. Flestir þektu Sigmund, sem hafði
nú yfir landi að ráða, sem best var til beitar
fallið fyrir hesta; engum var heldur betur trú-
að en honum til þess að gæta þeirra dyggi-
lega. Meiri örtröð hef jeg aldrei sjeð á einu
bóndahýli en í Görðum á þeim árum, og aldrei
meiri árvekni og umönnun heldur en Sigmund-
ur hafði með gestum og hestum. Bæði voru þau
hjón samtaka í mannúð og örlæti.
Þegar Sigmundur kom að Görðum, var hið
stóra tún þar að mestu leyti kargamói. Vann
hann að því með látlausu kappi að jafna þýfið
við jörðu og koma túninu í góða rækt. 1 40 ár
bjó Sigmundur í Görðum. Snemma reis hann
úr rekkju dag hvern, altaf þurfti hann að flýta
sjer, því altaf kölluðu að einhver áhugamál
sem hann ljet ekki undan dragast að fram-
kværna. Að verða öðrum til liðs á einhvern
hált, var hans stærsta gleði. Oft sást Sigmundur
árla morguns á hraðri ferð um Skipaskaga,
ekki með tvær hendur tómar, heldur með þann
heilsugjafa, sem börnin máttu síst án vera, ný-
mjólkina úr kúnum. Þekti hann vel alla þá
staði þar sem hennar var þörfin mest. Á slík-
um stöðum hlaut hann að vera flestum öðrum
betri gestur. — Nú er enginn sá maður, sem
alið hefur aldur
sinn á Akranesi
síðustu áratugi,
sem ekki þekti
Sigmund í Görð-
um, og allir að
góðu einu. Sjálf-
ur á jeg margar á-
nægjulegar minn-
ingar um Sig-
mund frá æsku
hans, er við vor-
um á sama skipi
við sjó, þar sem
fjör hans og ó-
sjerhlífni var við
brugðið, og frá
hans annríkisár-
um i Görðum, þegar hann hafði aldrei svo mikið
að gera, að hann ekki fagnaði vinum sem að
garði hans bar. Sigmundur sá heimili sínu vel
farborða meðan þrek hans entist. Aldrei var
honum þó skipað á bekk með þeim framsýnu
fjármálamönnum sem eru sjálfum sjer næstir.
En verk hans háru þess vitni, að hann rækti
vel hið gullna hoð, að elska náungann eins og
sjálfan sig. Skylduliði sínu unni hann hugástum.
í ellinni mátti hann reyna þá sáru sorg, að sjá
á bak konu sinni, tveim sonum þeirra og upp-
eldisdóttur. Fram úr þvi fór þungi ellinnar að
vinna hug á lífsgleði hans og fráhæru fjöri.
Aldrei taldi jeg erindum mínum futllokið á
Akranesi fyr en jeg hafði fundið þar minn góða
Sigmund, og eyðilegra þykir mjer þar nú um
að litast síðan sæti hans varð autt. Hið sama
mun fleirum hafa fundist. Um minningu hans
hlýtur að anda hlýjum kveðjum frá þeim mörgu
sem áttu honum gott upp að ynna.
Vigdís var mjög myndarleg, og drengskapar
Signmndur Gnðmundsson.