Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 19

ÓÐINN
19
Minningarstef
eftir fóstra minn, Guðmund Einarsson,
fæddan að Snartartungu í Ditru 29. marts 1853, kvæntur 17. maí 1879 Maríu Jðnsdóttur,
móðursystur minni, frá Ásgarði í Hvamssveit vestra,
látinn að Kverngrjóti í Dalasyslu 15. júlf 1933.
1. Sá jeg hann síðast
i sólmánuði
heilan heilsu,
háaldraðan.
Mintist hann glaður
margra atburða
liðins lífs,
ljúfhuga.
2. Heima hjá mjer
höfðinginn sat
og mælti par
munarór:
Flyt jeg nú bráðum
til fegri staða,
sagði mjer það
sú, er jeg unni.
3. Hugði jeg höld
hraustan eiga
framtíð enn
á fróni voru,
en að liðnum
átta dögum
lá hann lik,
leystur fjötrum.
4. Fyrir botni
Bitrufjarðar
sá hann fyrst Ijós
á Svellaláði.
1 Snartatungu
stóð sá meiður,
er breiddi limar
um bygð víða,
5. Ungur var Guðmundur
til allra starfa
boðinn og búinn
með bróðurhug.
Vildi hann snemma
veita öðrum
hjálp í hvívetna
sem hollvinur.
6. Ungur vann hann
álit þeirra,
er með honum vóru
i móðurgarði.
Hliðstæð virtist
honum gæfan
í allri athöfn
og öllu ráði.
19. Svifinn ertu
í sólbygðir.
Veita þjer viðtökur
vinir þínir.
Hjeðan fylgja þjer
hlýjar kveðjur
unnenda allra
og ástmanna.
Vann hann vináttu,
vann hann auðsæld,
Er ár liðu,
hann öðrum veitti.
Stefndu gumar
að garði hans
og undu vel
allsnægtum.
Húsbændur kættust,
er heirn að ranni
gestir stefndu
og gistingar báðu.
Var þá hálíð
á höfuðbóli,
glaðst við ræðu
og gamanleik.
Fylgdust hjónin
á fjórða tug ára
í sorg og þjáningnm,
sæld og gengi.
Bætti hvort annars
bresti og vöntun;
er það elskenda
ætlunarverk.
Uku þau
alla kosti
hvort hjá öðru
hvarvetna.
Elskurík var hún
eiginkona,
hann árvökull
húsfaðir.
Brá hann búi,
þegar Bani sleit
samvistum hans
við Sjafnaprýði.
Efri ár
æfi sinnar
dvaldi hann meðal
dætra og sona.
Skýla fellur.
Skirist sjón.
Veröld ný
vekur undrun.
Fróðleiksfús
fær þinn andi
margt að sjá,
margt að læra.
20. Geld jeg þökk
góðvini,
hjartahreinum
og hollráðum.
Verði von þín
veruleiki
og hugsjón
helg fylling.
7. Gaf honum guð 13.
góða konu,
mannvænleg börn
og marga vini,
hreysti, hugrekki,
höfðingslund,
brjóstgæði
og bjargfasta trú.
8. Man jeg hann 14.
á manndómsskeiði
umkringdan þrautum
i afdölum,
harðindum, einangrun,
heljarógnun,
skylduþunga
og skapamælti.
9. Vissi jeg engan 15.
á vegteysum,
i stormfári
og snæsorta
fremri honum
foringja vera
nje betur mönnum
að bygð vísa.
10. Liti hann 16.
litilmagna
þurfa hjálpar,
þá var nautnin,
að veita honura
vernd og skjól,
gefa gjaíir
og greíða hans veg.
11. Úr afdali flutti hann 17.
út að þjóðbraut.
Búsæld óx
með barni hverju.
Árvakur
iðjuhöldur
gerði heimilið
góðkunnugt.
12. Sigursæll 18.
sótti hann fram,
hugrakkur
og harðfenginn,
alla sigraði
örðugleika
með stálvilja
og stórhug.
Hallgrimur Jónsson.