Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 39

ÓÐINN
39
og göfug, að seint raun fyrnast þeim, er þektu.
Var hún því hvers manns hugljúfi og mjög vin-
sæl, naut því óskiftrar elsku og virðingar vegna
mannkosta sinna og framúrskarandi ástúðar.
Mun öllum minnisstæð, ástvinum og vinum,
göfgin og hreinleikurinn, er stafaði frá henni,
hlýjan og kærleikurinn, er ljómaði umhverfis
hana og sá hispurslausi, tiginborni virðuleiki, er
framkoma hennar bar með sjer.
En eðlilega var hún engum hugljúfari en for-
eldrum, systkinum og eiginmanni. Hún var al-
veg framúrskarandi elskulegt og ánægjulegt barn
foreldrum sinum, enda naut hún elsku þeirra
og umönnunar í ríkum mæli.
En enginn mun hafa unnað henni jafnheitt
og maður hennar. Fyrir þvi var harmur hans
þungur og sorg hans sár, þegar hann misti hana.
Auk hinnar einlægu, heitu ástar, er þau báru
hvort til annars, og djúpu virðingar, voru þau
andlega náskyld. Fegurðarnæmi þeirra beggja
var fínt og þroskað og hneigðist að listrænum
efnum. Jeg tel alveg víst, að frú Guðný hafí
búið yfir merkilegum listhæfileikum og að hún
hafi sýnt þá á merkilegan hátt. En lamandi sjúk-
dómur gerðist förunautur hennar kornungrar.
Eftir það naut hún sín ekki til hlítar, fram-
kvæmdakrafturinn þverraði. En hinsvegar var
sjúkdómurinn kannske »eins og farg, er þrýsti
fjöður«, beindi henni braut inn í heima fegurð-
arinnar, listarinnar og trúarinnar. Á þeim veg-
um voru ungu hjónin á Kroppi svo dæmalaust
samrýnd, samhuga og samfagnandi.
Til frekari skýringar á listeðli frú Guðnýjar
vil jeg tilfæra kafla úr brjefi til mín.
. . . Hitt veit jeg — og það má altaf segja —
að listgáfa hennar var mikið meiri og fjölþætt-
ari en verk hennar sýna. Kom þar til greína,
að hún gat eigi eftirskilið meira og fleira en hún
gerði. Fyrst og fremst veik heilsa, í öðru lagi
fátt að sjá til að þroska þá gáfu — langt uppi
í sveit, og í þriðja lagi skortur á hjálpargögn-
um til að skapa það, er i sál hennar mótaðist.
Til myndagerðar aðeins örfáir vatnslitir, þurk-
aður mosi úr túninu og þurkuð blóm úr garð-
inum hennar. — En verk hennar sýna svo ör-
lítinn þátt af listeðli hennar. Þvi það má ef til
vill segja, að listeðli hefur verið svo sterkur
þáttur í lífi hennar, að það hafi eins og mótað
sál hennar. Skapgerð hennar og öll framkoma
var svo samræmd og heilsteypt, að þar mátti
hvorki vera blettur eða hrukka. Og fegurra lista-
verk er ekki til en göfug sál, sem vill leggja
blessun sína yfir alla, sem með þeim eru og
alla náttúruna. Hún unni og var næm fyrir allri
fegurð, hvar sem hún sá hana. Hún fagnaði á
óvenju ríkan hátt sólunni, er hún kom upp,
eða undan skýi eða inn um glugga, fagnaði
sumrinu, því hún vissi, að það kom með »sól i
fangi og blóm við barm«, fagnaði þröstunum,
sem komu til að setjast og syngja á hrislunum
í garðinum hennar. Og þetta var alt svo hjart-
anlegt og hugarheilt. . . . Hún þráði meira sam-
ræmi í lífi manna, þráði að allir væru glaðir og
góðir og hún lifði og starfaði í samræmi við
það. . . . Hún þráði ekki sterkan töfraljóma,
heldur mildan, ekki sterka liti eða stórbrotið líf,
heldur milt, hlýtt og göfugt.
Frú Guðný var jarðsungin að Stóra-Kroppi
12. desember 1932. Hefur verið gerður þarheima-
grafreitur mjög traustur og fagur, þar sem blóm-
garður hennar var, sem hún sjálf hafði komið
upp og annast með smekkvísi og kærleika. Er leg-
staður hennar umvafinn fögru blómskrúði.— Frú
Guðný Kristleifsdóttir var fædd listakona í orðsins
fylstu merkingu. Hún mun ætið koma þeim, er
þektu hana, í hug, er þeir heyra góðs manns get-
ið. Minninginum hana er björt og fögur. Þá minn-
ingu blessar maður hennar með þessum orðum:
Jeg minnist þín, er morgunsólin skín,
jeg minnist þín, er aftanroðinn dvin.
Jeg minnist þín við sjerhvert sólarlag
— jeg signi minning þína nótt og dag.
Eirlkur Albertsson.
*
Leiðrietting. Vigfús J. Hjaltalin bóndi í Brokey á
Breiðafiröi, sem mynd var af i siðasta árg. Óðins, á-
samt æfiágripi, óskar að þetta sje leiðrjett í æfiágripinu:
1. Hann er fæddur 4. okt. 1862, en ekki 4. sept.
2. »Jeg fór í Framsóknarfiokkinn«, segir hann, »af
þeirri ástæðu, að mjer virtist hann halda taum bænda-
stjettarinnar og landbúnaðarins. Mjer er ókunnugt um,
að sá fiokkur hafi nokkurn tíma haldið þvi fram, að
allir bændur ættu helst að vera leiguliðar landssjóðs,
því þá hefði jeg verið honum andvigur. Mín skoðun
hefur altaf verið sú, að allir bændurættu helst að reyna
að eignast ábýlisjarðir sinar, enda ljet jeg það vera mitt
fyrsta verk, að ná eignarrjetti á Brokey. Jeg hafði þá
skýrt dæmi fyrir augum, þvi foreldrar mínir bjuggu
þar í 40 ár og höfðu borgað jörðina tvisvar með land-
skuld, en áttu þó ekki eyrisvirði í henni að lokum.«—
3. Halldóra, amma Vigfúsar, var dóltir Bjarna bónda
í Bár, en ekki Bjarna í Skoreyjum.