Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 48

48
ÓÐINN
voru sungnir höguðu þeir sjer enn ver og var farið
að ympra á af fólkinu í kringum mig, að setja þá á
dyr, en það var auðsjeð að slíkt hefði ekki orðið
nema með ryskingum, ]eg sá, að sá sem í miðju sat
var foringi fyrir þeim. Hann var ekki illa búinn, og
sat með húfu á höfðinu og ljet ýmsum látum. Svo
þoldi jeg ekki lengur mátið og fór og tróð mjer inn
á milli þeirra, hvað sem þeir sögðu, og settist við
hlið þess með húfuna. ]eg sat fyrst þögull og söng í
smá sálmahefti, sem selt var við dyrnar. ]eg sá, að
færi jeg að áminna þá, mundu þeir espast. Svo þeg-
ar fyrri ræðan byrjaði fóru þeir að hrópa upp ó-
kvæðisorðum til prestsins. ]eg bað fyrir þessum
drengjum í hljóði. Svo tók jeg söngheftið. Síðasta
blaðsíðan var auð. ]eg tók blýant og fór að skrifa
á baksíðuna og gaut við og víð hornauga til piltsins
með húfuna, er sat á vinstri hlið mína, og hjelt bók-
inni þannig eins og jeg vildi ekki að hann sæi það,
sem jeg væri að skrifa. Það vakti forvitni hans og
hann fór að gægjast, og sá að jeg hafði skrifað:
»Gentlemaður er altaf prúður, situr þegjandi í kirkju
og gerir foreldrum sínum enga skömm*. Þegar hann
hafði lesið þetta, sagði hann ruddalega: »Eruð þjer
að meina mig?« ]eg Ieit upp og ljetst verða forvit-
inn. »]á, auðvitað, jeg meina alla vel uppalda gentle-
menn«, sagði jeg hljóðlega. ]eg fer að skrifa og
hann að gægjast. ]eg skrifaði: »Genflemaður situr
altaf berhöfðaður, bæði inni í stofu og einkum í
kirkju*. Hann gerði enga athugasemd, en úfundan mjer
sá jeg að húfan kom niður á knje hans. Hann varð
svo áfjáður að gægjast í það, sem jeg var að skrifa,
að hann var hættur öllum látum og hinir urðu líka
hæglátir, er foringinn var þagnaður. — ]eg hef víst
aldrei hlustað lakar á ræðu en í það sinn. Þegar
sungið var á milli ræðumanna hjelf jeg bókinni þannig
að hann gæti sjeð á hana líka. Hann fór að syngja
með. Svo sá hann framan á bókinni að jeg hafði
skrifað Fr. Fr. »Hvað þýðir þetta?« spurði hann
lágt. ]eg hvíslaði lágt: »nafnið mitt«, og tók upp
nafnspjald mitt og gaf honum. Upp frá því var hann
vel stiltur og þeir allir, og er þeir stóðu upp kvöddu
þeir mig með handabandi. En er þeir komu fram
í mannþröngina, fóru þeir aftur að ærslast. ]eg tók
svo í handlegginn á fyrirliðanum og dró hann til
hliðar, og bað hann að tala við mig. Hann spurði:
»Hvað viljið þjer mjer?« ]eg sagði að mig langaði
til að vita eitthvað um hann og spurði hvað hann
hjeti, og hvað hann væri. Hann kvaðst heita Carl
Petersen og vera sjómaður, 17 ára gamall. ]eg
spurði hvar hann ætti heima. Hann hugsaði sig um
og sagði svo: »Adelgade 82 2«. Svo sneri hann sjer
að mjer og sagði hálfergilegur: »Hvað viljið þjer með
allar þessar upplýsingar*. ]eg sagði, að jeg vildi
hafa þær til minnis um hann og svo, er jeg kæmi
heim til íslands, að geta sent honum póstkort. Þá
glaðnaði yfir honum og hann sagði: »]á, jeg held
ekki að við búum lengi á þessum stað, en jeg á
frænku í Borgergade 65 og hún veit altaf hvar jeg
á heima. Svo náði jeg honum frá fjelögum hans og
bauð honum að koma með mjer og drekka kaffi.
Hann þáði það og við töluðum lengi saman inni á
fínum kaffistað í Breiðgötu. Þá var hann reglulega
»gentlemaður«. Svo sagði jeg honum að nú þyrfti
jeg að fara niður í Tollbúðargötu. Hann bað mig að
lofa sjer að ganga með. ]eg veitti það með gleði.
Við töluðum alvarlega saman og stóðum enn 10
mínúfur við götudyrnar, þar sem jeg ætlaði inn, svo
kvöddumst við með mikiili vinsemd og hann hafði
tár í augum. Snemma næsta morgun fór hann á
skipi til Rússlands. ]eg fór og fann út að hann hafði
skrökvað til um heimilisfang sitt; hann hefur ef til
vill verið hræddur um að jeg ætlaði að kæra hann,
en er hann heyrði að jeg ætlaði að senda honum
kort, þá gaf hann mjer rjettan stað hjá frænku sinni.
]eg sendi honum kort seinna, en hef aldrei fengið
svar. En í mjer er von um að þessi fundur okkar hafi
ekki orðið alveg til ónýtis. Mjer er þetta kær minning.
Hitt æfintýrið er alvarlegra. ]eg átti eitt kvöld að
tala úfi á Amager í kirkju þar, við bindindisguðsþjón-
ustu. Það var víst föstudagskvöld. Á eftir sat jeg
inni í stofu prestsins og heilmargir af safnaðarstólp-
um, sem allir voru »bláakross«menn, en »Blái kross-
inn« er kristilegt bindindisfjelag, mjög útbreitt í Dan-
mörk. Það var verið að tala um afstöðu trúaðra
manna fil fullra manna, og aðferðir fil að hjálpa
þeim. ]eg hjelt fram nokkuð ströngum skilningi á
skyldum vorum við þá. í kring um kl. 111/2 varð jeg
að fara til þess að geta náð í síðasta sporvagn.
Endastöð línunnar var þar í götunni skamt frá prests-
setrinu. ]eg kom út að vagninum einum 5 mínútum
áður en hann mátti fara. Enginn vagnstjóri var þar
kominn og vagninn var auður. Jeg ætlaði mjer að
standa á afturpalli vagnsins, því jeg var að reykja
stóran vindil, sem presturinn hafði gefið mjer. ]eg fór
inn í vagninn og sá þá tvo pilta sitja fremst hvorn
gegn öðrum. Jeg sá að þeir voru kendir, og fjekk
alt í einu löngun til að tala við þá. Frh
Ríkisprentsmiðjan Qutenberg.